Πέντε κορυφαίες «ιστορίες» εκδίκησης

Το θέμα της εκδίκησης είναι τόσο παλιό, όσο και η ίδια η Ιστορία. Σχεδόν από την εποχή που ανακαλύφθηκε η γραφή, οι άνθρωποι είχαν έμφυτη την επιθυμία να τιμωρήσουν με το ίδιο νόμισμα όσους θεώρησαν ότι δεν τους φέρθηκαν σωστά. Ο Κώδικας του Χαμουραμπί για παράδειγμα, το 1760 προ Χριστού, διαπνέεται από τη λογική «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την «αφετηρία» για τις μεταγενέστερες πράξεις εκδίκησης. Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά. Ακόμα και οι σύγχρονοι νόμοι βασίζονται στο αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας να εκδικείται αυτούς που προσπαθούν να τους διασπάσουν.

Ακολουθούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, πρόσφατα και μη, εκδικήσεων που για ξεχωριστό λόγο η καθεμία έμειναν στην ιστορία.

Benedict Arnold: Ο απογοητευμένος Αμερικανός

Ο αμερικανός στρατηγός το όνομα του οποίου έχει καταστεί, στη χώρα του, συνώνυμο της προδοσίας, άλλαξε στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του Πολέμου για την Αμερικανική Ανεξαρτησία, και συνωμότησε για να παραδώσει το αμερικανικό φρούριο στο West Point της Νέας Υόρκης που είχε καταλάβει, στους Βρετανούς τον Ιούλιο του 1780. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, κίνητρα για την εκδικητική αυτή κίνηση του Arnold υπήρξαν η απογοήτευση για την παραγνώριση των ικανοτήτων του και των ευσήμων που απολάμβαναν άλλοι στρατηγοί για τα δικά του επιτεύγματα, αλλά και η αντίθεσή του στη νεοσυσταθείσα συμμαχία των Αμερικανών με τη Γαλλία.

Το εκδικητικό του σχέδιo αποκαλύφθηκε όταν οι αμερικανικές δυνάμεις αιχμαλώτισαν τον βρετανό στρατηγό John Andre και βρήκαν επάνω του έγγραφα που αποκάλυπταν το σχέδιο του Arnold. Ο Arnold ξέφυγε μετά βίας από τα στρατεύματα του Washington, που κινήθηκαν προς το West Point αμέσως μετά την αιχμαλωσία του Andre, και στη συνέχεια έλαβε το βαθμό του ταξίαρχου και 6.000 λίρες Αγγλίας –ποσό που σήμερα υπολογίζεται στις 615.000 λίρες–από το βρετανικό στρατό. Μετακόμισε στο Λονδίνο δύο χρόνια αργότερα, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Lorena Bobbitt: Εκδίκηση… κομμένη στα μέτρα της

Η γυναίκα που έκανε πραγματικότητα τον κρυφό πόθο κάθε καταπιεσμένης/ κακοποιημένης φεμινίστριας δεν είναι άλλη από την Lorena Bobbit. Με τον άντρα της John Bobbit είχαν κατά καιρούς πολλά προβλήματα. Την χτύπαγε, την έβριζε, ενίοτε την βίαζε κιόλας. Το βράδυ της 23ης Ιουνίου του 1993, ο άντρας της γύρισε στο σπίτι αργά το βράδυ μεθυσμένος και σύμφωνα με την μαρτυρία της την βίασε επανειλημμένα. Με απίστευτη ψυχραιμία η κυρία Bobbit σηκώθηκε από το κρεβάτι, πήγε στην κουζίνα του σπιτιού και αφού πήρε το πρώτο κουζινομάχαιρο που βρήκε μπροστά της επέστρεψε και έκοψε το πέος του συζύγου της ενώ αυτός κοιμόταν. Ατάραχη, πήρε το αμάξι της, έκανε μια βόλτα και πέταξε το «λάφυρό» της σε έναν ακάλυπτο χώρο.

Αφού συνειδητοποίησε την πράξη της ειδοποίησε την Αστυνομία, η οποία έσπευσε στο σπίτι του ζεύγους και μετά από έρευνα εντόπισε το κομμένο πέος. Στην δίκη που διήρκεσε επτά ώρες, η Bobbit αθωώθηκε, τέθηκε όμως υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Το 1996 μετά από έξι χρόνια γάμου το ζευγάρι πήρε διαζύγιο (αναμενόμενο), ο John Bobbit εκμεταλλεύτηκε την δημοσιότητα που του έδωσε το περιστατικό και αφού κατάφερε να… συγκολλήσει το πέος του έγινε διάσημος πορνοστάρ πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως το “Frankenpenis” (ευφάνταστος τίτλος αν μη τι άλλο). Η Loreena μετά το περιστατικό άλλαξε το όνομά της σε Loreena Galo και έκτοτε δουλεύει σε ινστιτούτο αισθητικής στην Washington.

Η σφαγή στο Νταχάου

Στις 29 Απριλίου του 1945, μέλη της 45ης Μεραρχίας του Αμερικάνικου Πεζικού δέχονται εντολή να καταλάβουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου. Αφού απελευθερώνουν τους εξαθλιωμένους κρατούμενους, ανακαλύπτουν με φρίκη αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «Τραίνο του Θανάτου». Στα 39 βαγόνια ενός τραίνου, το οποίο δεν έφυγε ποτέ, υπήρχαν στοιβαγμένα παραπάνω από δύο χιλιάδες πτώματα σκελετωμένων κρατούμενων. Σοκαρισμένοι από το θέαμα, κάποια μέλη του Τμήματος οδηγήθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες ακρότητες που έγιναν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Θέλοντας να εκδικηθούν για τους χιλιάδες βάναυσα θανατωμένους κρατούμενους, οι Αμερικάνοι «ελευθερωτές» του Νταχάου άρχισαν να εκτελούν στρατιώτες των SS που είχαν παραδοθεί, ενώ επέτρεψαν σε απελευθερωμένους κρατούμενους να επιτεθούν σε ναζί στρατιώτες και πρώην «επιστάτες» και να τους λιντσάρουν. Συνολικά 75 Ναζί εκτελέστηκαν εκείνη την μέρα. Η θανάτωσή τους είχε μείνει κρυφή από το Αρχηγείο του Αμερικάνικου Στρατού και αποκαλύφθηκε μόλις το 2011, όταν και ανοίχτηκαν τα απόρρητα έγγραφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο 47ος Ronin

Θρύλος στην Ιαπωνία, όσον αφορά την πίστη και την εκδίκηση και βάση για πολλά κινηματογραφικά έργα και βιβλία, η ιστορία του 47ου Ronin έχει τις ρίζες της σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα.

Κατά την περίοδο Edo στην Ιαπωνία, οι Σαμουράι ήταν κυρίως γαιοκτήμονες, στρατιωτικοί σύμβουλοι και σωματοφύλακες πλούσιων ευγενών. Ο κώδικας πίστης του Σαμουράι περιλάμβανε μια συμφωνία ανάμεσα στον ίδιο και τον «daimyo» (ευγενή) του, σύμφωνα με την οποία ο Σαμουράι πρέπει να εκδικηθεί πάση θυσία τον θάνατο του. Ο 47ος Σαμουράι που ορκίστηκε να προστατεύει τον αφέντη του, τον Asano Naganori, αδιαμφισβήτητα πήρε τον όρκο του στα σοβαρά. Κατά την διάρκεια μιας επίσκεψής του στο Kyoto, ο Naganori προσέβαλε έναν άλλον ευγενή, τον Kira Yoshinaka, σε μια αγνώστων λοιπών στοιχείων διαφορά που είχαν. Για την προσβολή του αυτή, ο Naganori καταδικάστηκε σε seppuku από την τοπική εξουσία, δηλαδή σε τελετουργική αυτοκτονία (κάτι σαν χαρακίρι), την οποία και διέπραξε την ίδια ημέρα.

Δύο χρόνια μετά, ο 47ος Ronin ο Οισί, παρείσφρησε στο σπίτι του Yoshinaka και αφού σκότωσε όλους τους σωματοφύλακές του, του προσέφερε την επιλογή του seppuku. Όταν εκείνος αρνήθηκε, ο Οισί τον αποκεφάλισε ύστερα από μια σύντομη μάχη, δίπλωσε το κεφάλι του σε ένα κιμονό και πορεύτηκε προς τον ναό Σενγκακού-Τζι. Εκεί έπλυνε το κεφάλι και το εναπόθεσε μπροστά από το άγαλμα του άρχοντά του Asano. Στο σύνολό τους οι 46 Σαμουράι που βοήθησαν τον Οισί στο να πάρει εκδίκηση χωρίστηκαν και τέθηκαν σε περιορισμό λόγω της πολιτικής αναταραχής που δημιουργήθηκε. Όλοι τους υποχρεώθηκαν σε seppuku, αλλά η τύχη του 47ου Ronin έχει παραμείνει μέχρι σήμερα άγνωστη. Μερικοί υποστηρίζουν ότι πέθανε και άλλοι ότι του δόθηκε χάρη.

Bonus: Η «εκδίκηση» του van Nistelrooy

Ποιος είπε ότι ο χώρος της στρογγυλής θεάς δεν χωράει εκδικήσεις; Μπορεί να μην είναι το ίδιο μακάβριες με τις προαναφερθείσες (αν εξαιρέσουμε τα χιλιάδες «θανατηφόρα» τάκλιν), αλλά δεν παύουν να έχουν ενδιαφέρον. Χαρακτηριστικό (και διασκεδαστικό) παράδειγμα ο Ολλανδός διεθνής Ruud Van Nistelrooy σε αγώνα της εθνικής Ολλανδίας με την Ανδόρα.
Ο Van Nistelrooy εκτελεί πέναλτι, η μπάλα χτυπάει το κάθετο δοκάρι και φεύγει εκτός μεγάλης περιοχής. Αμέσως, ένας παίκτης της Ανδόρας τρέχει προς το μέρος του κάνοντας μια αστεία γκριμάτσα και κοροϊδεύοντας τον για το πέναλτι που έχασε. Τι το ‘ θελε. Στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ο Van Nistelrooy σκοράρει με χαρακτηριστική άνεση σε τετ α τετ με τον τερματοφύλακα και αντί να πάει στην κερκίδα να πανηγυρίσει, τρέχει προς τον παίκτη της Ανδόρας και πανηγυρίζει… μπροστά του. Μια κίτρινη για τον Ολλανδό, απολαυστικό βίντεο ποδοσφαιρικής εκδίκησης για εμάς.