Γράφει ο Γιάννης Αντύπας
Κάθε έθνος, κάθε κοινωνία, πριν βιώσει την παρακμή περνά από δέκα στάδια.
Το πρώτο είναι η έξοδος από την προηγούμενη κρίση. Εξαιτίας της ευφορίας για το διαφαινόμενο νέο ξεκίνημα η κοινωνία μοιράζει συγχωροχάρτια. Και το κράτος. Είναι η περίφημηασυλία. Συνέβη στην Ελλάδα το 1945, συνέβη το……
1974.
Ακολουθούν τα «δώρα» της νέας ελίτ η οποία μοιράζει προνόμια. Φτιάχνει τα λεγόμενα ρετιρέ. Υπάρχουν σε όλα τα συστήματα. Είναι οι βολεμένοι. Μόνο που επειδή ποτέ δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά, τα δώρα αλλάζουν μορφή. Το κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Σε κάθε είδους παρανομία. Έτσι εκπαιδεύεται ο λαός σε λάθος πρότυπο. Για πολλά χρόνια ο ένας κλέβει τον άλλο δημιουργώντας υπόστρωμα οργής και αδικίας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται και μία τεχνητή έκρηξη της κατανάλωσης. Ο κόσμος μαθαίνει στα εύκολα. Και όσοι δεν έχουν πολλά βρίσκουν τρόπους να διασφαλίζουν λίγα που δε δικαιούνται.
Τρίτο στάδιο είναι η πολιτική ένταση. Όσοι είναι εκτός κατηγορούν όσους είναι εντός. Ξεκινούν ήπια, αλλά γρήγορα φθάνουν στο κόκκινο. Κλέφτες ανεβάζουν, κλέφτες κατεβάζουν οι αντιπολιτεύσεις τις κυβερνήσεις. Η απαξίωση των λέξεων προκαλεί την ισοπέδωση των πάντων. Η λογική υποχωρεί ενώπιον κομματικών και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων.
Την πολιτική ένταση ακολουθεί η κοινωνική έκρηξη. Με διάφορες μορφές. Διαδηλώσεις, απεργίες, αγανακτισμένοι, «κίνημα» δεν πληρώνω κοκ. Οι ενοχές και οι ανισορροπίες του συστήματος έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Για πρώτη φορά η μία κοινωνική ομάδα έρχεται αντιμέτωποι με την άλλη. Στην πιο απλή μορφή διαδηλωτές και έμποροι.
Κάποια στιγμή έρχεται και η οικονομική κρίση. Έτσι είναι η ζωή. Κάνει κύκλους. Τότε, το απαίδευτο μπουλούκι βγάζει τα χειρότερά του ένστικτα. Άλλοι κόβουν μισθούς, άλλοι βγάζουν λεφτά έξω, για πολλούς πολίτες το όνειρο της καλής ζωής γίνεται εφιάλτης.
Έτσι ανοίγει ο κύκλος της βίας. Είτε με τη μορφή τρομοκρατίας, είτε ρίχνοντας ο ένας στον άλλο γιαούρτια, είτε με μπουκέτα στην τηλεόραση.
Είμαστε στο έξι. Ακολουθούν: η άρση της νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, ο κοινωνικός- εθνικός διχασμός, η χρεοκοπία και ο πόλεμος. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει είμαστε στο εννιά. Δεν το έχουμε ζήσει ακόμη. Καλό είναι, λοιπόν, να δείξουμε λίγη ψυχραιμία.
Δεν είναι δυνατόν να ακούω σε εκπομπή μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού ελληνίδα μάνα να εύχεται «να πεθάνουν τα παιδιά τους»! Εννοώντας τα παιδιά όσων της έκοψαν τα λεφτά. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να μιλούν για κατοχικές κυβερνήσεις. Και δεν είναι δυνατόν κάποιοι να λένε καλά της έκανε, για τα μπουκέτα του Κασιδιάρη στην Κανέλη. Λυπάμαι, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία δικαιολογία.
Πιστεύεις ότι σε αδίκησε το σύστημα. Αγωνίσου για την αλλαγή του. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισε ΚΚΕ. Ψήφισε ότι νομίζεις πως δεν είναι σύστημα. Αλλά όταν όλοι αυτοί απλά κάνουν κριτική δε σου φταίνε οι άλλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παντού στα μεγάλα συνδικάτα. Συγνώμη: ποιοι είναι οι βολεμένοι τελικά; Υπάρχουν στελέχη του που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στη δουλειά τους. Υπάρχουν στελέχη του που απλά στις μεγάλες συμβάσεις του δημοσίου έριχναν λευκό.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Θα πρέπει να ξέρει, όμως, ότι αν φθάσουμε στα όπλα τα πρώτα θύματα θα είναι η δημοκρατία και η ελευθερία. Αυτή που έδωσε σε κάποιους το δικαίωμα να εύχονται να πεθάνουν οι άλλοι, σε άλλους να μιλούν για κατοχικές κυβερνήσεις και σε ορισμένους να δέρνουν σε ζωντανή μετάδοση. Τότε δε θα υπάρχουν προθεσμίες για αυτόφωρο.
Θέλει προσοχή. Γιατί η ισοπέδωση των πάντων έχει αρχίσει να φέρνει αντιμέτωπους έλληνες και μετανάστες και έλληνες που έχουν δουλειά με έλληνες που δεν έχουν δουλειά. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τον κοινωνικό και εθνικό διχασμό. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος τώρα. Δεν είναι όλοι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διεφθαρμένοι. Δεν είναι όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ κρατικοδίαιτοι.
Γαμώτο, δεν είναι ο Άκης ο μέσος έλληνας. Ούτε καν ο μέσος πολιτικός. Έκανε μεγάλο λάθος ο Γιώργος Παπανδρέου όταν δήλωσε πως το πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά. Πρέπει να μπει ένα στοπ στην πορεία της παρακμής. Έχουμε χρόνο. Έχουμε εκλογές. Ελπίζω να αποκτήσουμε μια ισχυρή κυβέρνηση. Που θα αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων και την ενότητα της κοινωνίας.
Αλλά η επόμενη περίοδος δεν πρέπει να ξεκινήσει ούτε με… ασυλία, ούτε με νέα ή παλιά προνόμια. Τη συνέχεια σας την έχουμε ήδη περιγράψει.
Το πρώτο είναι η έξοδος από την προηγούμενη κρίση. Εξαιτίας της ευφορίας για το διαφαινόμενο νέο ξεκίνημα η κοινωνία μοιράζει συγχωροχάρτια. Και το κράτος. Είναι η περίφημηασυλία. Συνέβη στην Ελλάδα το 1945, συνέβη το……
1974.
Ακολουθούν τα «δώρα» της νέας ελίτ η οποία μοιράζει προνόμια. Φτιάχνει τα λεγόμενα ρετιρέ. Υπάρχουν σε όλα τα συστήματα. Είναι οι βολεμένοι. Μόνο που επειδή ποτέ δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά, τα δώρα αλλάζουν μορφή. Το κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Σε κάθε είδους παρανομία. Έτσι εκπαιδεύεται ο λαός σε λάθος πρότυπο. Για πολλά χρόνια ο ένας κλέβει τον άλλο δημιουργώντας υπόστρωμα οργής και αδικίας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται και μία τεχνητή έκρηξη της κατανάλωσης. Ο κόσμος μαθαίνει στα εύκολα. Και όσοι δεν έχουν πολλά βρίσκουν τρόπους να διασφαλίζουν λίγα που δε δικαιούνται.
Τρίτο στάδιο είναι η πολιτική ένταση. Όσοι είναι εκτός κατηγορούν όσους είναι εντός. Ξεκινούν ήπια, αλλά γρήγορα φθάνουν στο κόκκινο. Κλέφτες ανεβάζουν, κλέφτες κατεβάζουν οι αντιπολιτεύσεις τις κυβερνήσεις. Η απαξίωση των λέξεων προκαλεί την ισοπέδωση των πάντων. Η λογική υποχωρεί ενώπιον κομματικών και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων.
Την πολιτική ένταση ακολουθεί η κοινωνική έκρηξη. Με διάφορες μορφές. Διαδηλώσεις, απεργίες, αγανακτισμένοι, «κίνημα» δεν πληρώνω κοκ. Οι ενοχές και οι ανισορροπίες του συστήματος έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Για πρώτη φορά η μία κοινωνική ομάδα έρχεται αντιμέτωποι με την άλλη. Στην πιο απλή μορφή διαδηλωτές και έμποροι.
Κάποια στιγμή έρχεται και η οικονομική κρίση. Έτσι είναι η ζωή. Κάνει κύκλους. Τότε, το απαίδευτο μπουλούκι βγάζει τα χειρότερά του ένστικτα. Άλλοι κόβουν μισθούς, άλλοι βγάζουν λεφτά έξω, για πολλούς πολίτες το όνειρο της καλής ζωής γίνεται εφιάλτης.
Έτσι ανοίγει ο κύκλος της βίας. Είτε με τη μορφή τρομοκρατίας, είτε ρίχνοντας ο ένας στον άλλο γιαούρτια, είτε με μπουκέτα στην τηλεόραση.
Είμαστε στο έξι. Ακολουθούν: η άρση της νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, ο κοινωνικός- εθνικός διχασμός, η χρεοκοπία και ο πόλεμος. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει είμαστε στο εννιά. Δεν το έχουμε ζήσει ακόμη. Καλό είναι, λοιπόν, να δείξουμε λίγη ψυχραιμία.
Δεν είναι δυνατόν να ακούω σε εκπομπή μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού ελληνίδα μάνα να εύχεται «να πεθάνουν τα παιδιά τους»! Εννοώντας τα παιδιά όσων της έκοψαν τα λεφτά. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να μιλούν για κατοχικές κυβερνήσεις. Και δεν είναι δυνατόν κάποιοι να λένε καλά της έκανε, για τα μπουκέτα του Κασιδιάρη στην Κανέλη. Λυπάμαι, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία δικαιολογία.
Πιστεύεις ότι σε αδίκησε το σύστημα. Αγωνίσου για την αλλαγή του. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισε ΚΚΕ. Ψήφισε ότι νομίζεις πως δεν είναι σύστημα. Αλλά όταν όλοι αυτοί απλά κάνουν κριτική δε σου φταίνε οι άλλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παντού στα μεγάλα συνδικάτα. Συγνώμη: ποιοι είναι οι βολεμένοι τελικά; Υπάρχουν στελέχη του που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στη δουλειά τους. Υπάρχουν στελέχη του που απλά στις μεγάλες συμβάσεις του δημοσίου έριχναν λευκό.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Θα πρέπει να ξέρει, όμως, ότι αν φθάσουμε στα όπλα τα πρώτα θύματα θα είναι η δημοκρατία και η ελευθερία. Αυτή που έδωσε σε κάποιους το δικαίωμα να εύχονται να πεθάνουν οι άλλοι, σε άλλους να μιλούν για κατοχικές κυβερνήσεις και σε ορισμένους να δέρνουν σε ζωντανή μετάδοση. Τότε δε θα υπάρχουν προθεσμίες για αυτόφωρο.
Θέλει προσοχή. Γιατί η ισοπέδωση των πάντων έχει αρχίσει να φέρνει αντιμέτωπους έλληνες και μετανάστες και έλληνες που έχουν δουλειά με έλληνες που δεν έχουν δουλειά. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τον κοινωνικό και εθνικό διχασμό. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος τώρα. Δεν είναι όλοι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διεφθαρμένοι. Δεν είναι όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ κρατικοδίαιτοι.
Γαμώτο, δεν είναι ο Άκης ο μέσος έλληνας. Ούτε καν ο μέσος πολιτικός. Έκανε μεγάλο λάθος ο Γιώργος Παπανδρέου όταν δήλωσε πως το πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά. Πρέπει να μπει ένα στοπ στην πορεία της παρακμής. Έχουμε χρόνο. Έχουμε εκλογές. Ελπίζω να αποκτήσουμε μια ισχυρή κυβέρνηση. Που θα αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων και την ενότητα της κοινωνίας.
Αλλά η επόμενη περίοδος δεν πρέπει να ξεκινήσει ούτε με… ασυλία, ούτε με νέα ή παλιά προνόμια. Τη συνέχεια σας την έχουμε ήδη περιγράψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου