Βλέποντας τις εικόνες στην Ισπανία με τους αιμόφυρτους ανθρακωρύχους, στην Πορτογαλία με τις νέες διαδηλώσεις, στην Ιταλία με το νέο πακέτο μέτρων και τις απανωτές αυτοκτονίες, στη Γαλλία με τις χιλιάδες απολύσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην Ελλάδα με την καλπάζουσα ανεργία, την εγκληματικότητα και τους αυξανόμενους αυτόχειρες έρχεται ένα ερώτημα στο νου: Πόσο χειρότερα;
Η Ευρώπη των λαών έχει καταλήξει σε μία Ευρώπη βασανισμού των λαών και απόλυτης παραφροσύνης. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το πρόβλημα της κρίσης χρέους δεν αποτελεί πλέον μόνο ελληνικό ζήτημα.
Το πρόβλημα είναι συστημικό, βασίζεται στα κενά που υπάρχουν στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και αποτελεί την τέλεια αφορμή για εξάπλωση του κύματος τουνεοφιλελευθερισμού.
Πρώτα ήταν η Ελλάδα, μετά η Ιρλανδία, μετά η Πορτογαλία. Ισπανία, Ιταλία, ίσως και Γαλλία παίρνουν σειρά, παρά το γεγονός ότι είναι χώρες με εξαγωγές και βαρια βιομηχανία. Παρ’ όλα αυτά, ακολουθείται η ίδια συνταγή προωθούμενη από το Βερολίνο: Λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα.
Έχουν τρελαθεί οι ηγέτες της Ε.Ε. και οι αγορές και δεν θέλουν μία λύση, ώστε να ηρεμήσουν τα πράγματα; Φυσικα΄και όχι. Η κρίση χρέους, η κινδυνολογία, τα καμπανάκια των χρεοκοπιών, η απειλή αδυναμίας δανεισμού είναι το μέσο με τα οποίο με το οποίο προωθούνται οι βασικές αρχές του τριπτύχου του φριντμανισμού: Ιδιωτικοποιήσεις (ή αποκρατικοποιήσεις), περικοπή των δημοσίων δαπανών και ελεύθερο εμπόριο.
Πώς μεταφράζεται το συγκεκριμένο τρίπτυχο; Κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ιδιωτικοποίηση δημόσιων οργανισμών ακόμα και αν αυτοί είναι επικερδείς, προστασία των τραπεζών με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και με κρατικό χρήμα (κρατισμός… a la carte).
Σύμμαχοι των πολυεθνικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, που βγαίνουν κερδισμένα από την μακροημέρευση της «βολικής» κρίσης, είναι οι πολιτικές ηγεσίες που διαπραγματεύονται (και φυσικά στο τέλος αθετούν) τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, πολιτικοί που εξουσιάζονται και δεν εξουσιάζουν τις αδηφάγες αγορές και φυσικά ένα κοινωνικό συμβόλαιο που έχει διαρραγεί πλήρως, με την εμπιστοσύνη ανάμεσα στους πολίτες και στους εκπροσώπους τους να μην τίθεται καν ως έννοια.
Έτσι λοιπόν, η Ευρώπη των ημερών μας, έπειτα από απανωτές φούσκες, δημόσιου ή ιδιωτικού δανεισμού που έσκασαν και με τη βοήθεια πρόθυμων πολιτικών ηγεσιών που ποτέ ενδεχομένως να μην λογοδοτήσουν, έχουν φυλακίσει τους Ευρωπαίους πολίτες σε σε μία νοσηρή κατάσταση. Σε χειρότερη μοίρα είναι ο ευρωπαϊκός Νότος, ο οποίος από τη γέννηση της κοινής νομισματικής ένωσης παρουσίαζε μειονεκτήματα, τα οποία φαίνονται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα τρία τελευταία χρόνια.
Η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που (σιγο)βράζει. Σίγουρα δεν μιλάμε για ομοιόμορφα κατανεμημένη οργή, αφού η Ελλάδα είναι μπροστά στις εξελίξεις, εξαιτίας του μεγαλύτερου χρέους της. Όμως, όσο εξακολουθεί να υπολογίζεται περισσότερο η Ευρώπη των αγορών από την Ευρώπη των λαών και να πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες τα σπασμένα φαύλων πολιτικών ηγεσιών, τότε η έκρηξη θα επέλθει νομοτελειακά.
Το δόγμα της λιτότητας το οποίο υποκριτικά πρεσβεύει τον δρόμο εξυγίανσης της οικονομίας δεν πάει άλλο. Όπου εφαρμόστηκε η περιβόητη συνταγή του ΔΝΤ απέτυχε και άφησε πίσω του συντρίμμια.
Ο μόνος δρόμος για ανάκαμψη περνάει μέσα από την ανάπτυξη. Και αυτή δεν περνάει μέσα από απατηλές επενδύσεις που μεταφράζονται σε ξεπούλημα επικερδών περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, αλλά μέσω αναδιάρθρωσης του παραγωγικού μοντέλου και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη χώρα μας.
Με περικοπές μισθών, απολύσεις, διάλυσης της μεσαίας τάξης η οικονομία όχι μόνο δεν εξυγιαίνεται, αλλά χειροτερεύει, αφού εκτοξεύεται η ύφεση. Τον συγκεκριμένο φαύλο κύκλο έχει υποχρέωση να τον κλείσει η εκάστοτε υπεύθυνη κυβέρνηση. Αν σκύψει το κεφάλι στους δανειστές ή απλά αποτελέσει πειθήνιο όργανό τους τότε στο μέλλον θα υποστεί τις συνέπειες.
Το φιτίλι φαίνεται πως έχει ανάψει. Απομένει να δούμε εάν θα μεσολαβήσουν ενέργειες που θα το σβήσουν ή εάν θα φτάσει μέχρι το μπαρούτι…
Του Βαγγέλη Βιτζηλαίου για το newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου