Νέο Γεωπολιτικό «status» στην Μέση Ανατολή ;;;

Τι σχεδιάζουν οι «σύμμαχοι» στην περιοχή; – Η Ανθρωπότητα παρακολουθεί άναυδη και περιδεής !!!

Γιώργος Αδαλής

Επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ και Ισραήλ σημειώθηκε πριν από λίγο με την απάντηση της ισραηλινής κυβέρνησης στον ισχυρισμό του Λευκού Οίκου, ότι ουδέποτε ζητήθηκε συνάντηση μεταξύ του Αμερικανού Προέδρου Ομπάμα και του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Νετανιάχου.

Η υπόθεση των αμερικανο-ισραηλινών σχέσεων περιπλέκεται περισσότερο από ότι αρχικά είχε διαφανεί, με έναν Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος έχει φτάσει στα «όριά» του, έχοντας αποδοθεί σε έναν μαραθώνιο δηλώσεων για την ανάγκη μιας επίθεσης στο Ιράν, και ένα Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος κάνει ότι είναι δυνατόν και ότι «περνά από το χέρι» του για να την αποφύγει πάση θυσία.
Αυτό όμως δεν αποτελεί την αιτία της επιδείνωσης των σχέσεών των, αλλά την αφορμή αυτής της εξέλιξης των σχέσεων, δύο κατά παράδοση συμμάχων χωρών.

Η αιτία προφανώς βρίσκεται στην διαφορετικότητα της εκτίμησης των διεθνών συνθηκών και βέβαια στα διαφορετικά Εθνικά συμφέροντα των δύο κρατών, άμεσα ή έμμεσα. Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης ξεκινάει απο τις δηλώσεις του στρατηγού κ. Μάικλ Ντέπσεϊ, περί του πολέμου στην Ευρώπη αλλά και της άρνησής του να συμμερισθεί τίς εκτιμήσεις και προτάσεις του Ισραήλ στο θέμα του Ιράν.

Σε πρωτοφανείς δηλώσεις για μετατροπή της ευρωζώνης ή και της Ε.Ε.
σε ένα τεράστιο πεδίο μάχης ανάλογο με αυτό του Β`Π.Π. ή στην καλύτερη περίπτωση δημιουργία ενός σκηνικού που θα χαρακτηρίζεται από εσωτερική βία και συνοριακές συγκρούσεις, προχώρησε ο ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης των ΗΠΑ, ο Αρχηγός του Μικτού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στρατηγός Μάρτιν Ντέπσεϊ.

«Η ευρωζώνη βρίσκεται ενώπιον μεγάλου κινδύνου. Μας απασχολεί εξαιρετικά το γεγονός ενός υγιούς και βιώσιμου ευρώ γιατί κατά κάποιο τρόπο είμαστε και εμείς εκτεθειμένοι σε αυτό, αλλά και γιατί επίσης ένα μη βιώσιμο ευρώ έχει τη δυναμική να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, διεθνικές συγκρούσεις και διάλυση της ΕΕ, η ενότητα της οποίας σφυρηλατείται εδώ και τόσα χρόνια», δήλωσε ο στρατηγός Μάικλ Ντέπσεϊ μετά το πέρας της συνάντησης κορυφής των ηγετών της ΕΕ (11/11/2011).

Οι ΗΠΑ απηύθυναν προειδοποίηση στο Ιράν (19/01/2012), μέσω πολλαπλών μεσαζόντων, ενημερώνοντας την Τεχεράνη ότι κάθε προσπάθεια να κλείσει τα στενά του Ορμούζ συνιστά κόκκινη γραμμή για την Ουάσιγκτον.

Την ίδια εβδομάδα ένας χημικός, που συνδέεται με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, δολοφονήθηκε στην Τεχεράνη.

Στην Άγκυρα, ο πρόεδρος του ιρανικού Κοινοβουλίου Αλί Λαριτζανί συναντήθηκε με Τούρκους αξιωματούχους που του έδωσαν συμβουλές για ευελιξία στις διαπραγματεύσεις σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Την επόμενη εβδομάδα ο Στρατηγός Μάικλ Ντέπσεϊ, επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, ταξίδεψε στο Ισραήλ ώστε να συναντήσει ανώτατους Ισραηλινούς αξιωματούχους.

Το να φτάσει ο Αμερικανός Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, να προβεί σε προβλέψεις πρόκλησης πολεμικών συγκρούσεων για ένα θέμα οικονομικής φύσεως και δη ευρωπαϊκό, προβλέποντας σε περίπτωση κατά την οποίαν το ευρώ δε θα καταφέρει να σταθεροποιηθεί, τη διάλυση της ΕΕ και εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές στο ευρωπαϊκό έδαφος, σημαίνει πολλά.

Σημαίνει κατ`αρχήν, ότι υπάρχουν εξελίξεις και καταστάσεις στο “παρασκήνιο” τα οποία αγνοούνται από το ευρύτερο κοινό.

Συμβαίνουν πράγματα τα οποία ωθούν την ευρωζώνη προς την άβυσσο, όχι της δημοσιονομικής αποτυχίας, αλλά προς τον όλεθρο του πολέμου.

Ποτέ στο παρελθόν Αμερικανός στρατιωτικός και μάλιστα της εμβέλειας και του επιπέδου του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ δεν είχε κάνει δηλώσεις για κάτι το οποίο αφορά την Ευρώπη, και στο τέλος-τέλος είναι εσωτερική υπόθεσή της.

Η αναφορά ενός τόσο σημαίνοντος προσώπου για ένα γενικευμένο “ρεύμα” κοινωνικών αναταραχών και επανάληψης των “διεθνικών” συγκρούσεων στην Ευρώπη, σημαίνει πως αυτό το οποίο επιχειρεί να προβλέψει ο ίδιος μπορεί και να πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, τέτοιες διαστάσεις οι οποίες θα απειλήσουν τη σταθερότητα σε όλη στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Παράλληλα τόσο οι διαδηλώσεις στη Ρωσία, όσο και οι δηλώσεις Πούτιν, ότι πίσω από αυτές κρύβεται αμερικανικός «δάκτυλος» συνθέτουν ένα ιδιαίτερο σύνθετο και δύσκολο στην εξέλιξή του “σκηνικό”.

Οι διαφορές της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ για την αντιπυραυλική ζώνη, οι από 11/11/2011 δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων ότι τυχόν “εισδοχή” της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ μπορεί να σημάνει και πόλεμο, θέτουν τα όσα ελέχθησαν από τον Αμερικανό στρατηγό κάτω από ένα νέο πλαίσιο.

Αυτό της “πυριτιδαποθήκης” την οποίαν μπορεί να θυμίζει η Ευρώπη σε λίγο καιρό. Υπάρχει βέβαια πάντα το ενδεχόμενο ο Αμερικανός στρατηγός να προσπαθεί να δημιουργήσει ανάλογο “κλίμα”, πάνω στο οποίο θα στηριχθούν οι νέοι σχεδιασμοί των ΗΠΑ, καθώς η οικονομία της υπερδύναμης μαστίζεται σφόδρα και ο κ. Μπαράκ Ομπάμα έχει αποτύχει να τη θέσει σε τροχιά ανάπτυξης, και όλοι φανταζόμαστε αλλά και φοβόμαστε να ομολογήσουμε, για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και η μεταγενέστερη απόφαση αποχώρησής των, δημιούργησε ένα τεράστιο κενό στο Ιράκ, το οποίο το Ιράν το χρειαζόταν και ήταν ικανό να το καλύψει.

Το Ιράν και το Ιράκ πολέμησαν σε έναν βάρβαρο πόλεμο τη δεκαετία του 1980, που προκάλεσε τον θάνατο ενός εκατομμυρίου Ιρανών, και το θεμελιώδη εθνικό συμφέρον του Ιράν είναι να διασφαλίσει ότι κανένα ιρακινό καθεστώς δεν θα είναι ικανό να αποτελέσει απειλή για την εθνική ασφάλεια του Ιράν.

Η εισβολή των ΗΠΑ και η αποχώρηση από το Ιράκ, έδωσε στο Ιράν την ευκαιρία να ασφαλίσει τα δυτικά του σύνορα, μία και καλή.

Η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων έχει ένα βαθύ ψυχολογικό αντίκτυπο στις πολιτικές και στρατιωτικές “ελίτ” του περσικού κόλπου.

Από την εποχή της εξασθένισης της βρετανικής ισχύος, μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ έχουν γίνει η εγγυήτρια δύναμη των “ελίτ” του περσικού κόλπου, καθώς και της απρόσκοπτης ροής του πετρελαίου από την περιοχή.

Η βάση αυτής της εγγύησης είναι η στρατιωτική ισχύ, όπως φάνηκε και με την αντίδραση τους στην εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ το 1990.

Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να διατηρούν σημαντική στρατιωτική δύναμη στον περσικό κόλπο και οι ναυτικές και οι αεροπορικές της δυνάμεις θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε επιχείρηση πρόκλησης από το Ιράν.

Οι Ιρανοί παρά τη ρητορική τους, είναι επιφυλακτικοί στις πολιτικές τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι παθητικοί σε οποιαδήποτε ενέργεια τρίτων.

Ένα νέο περιβάλλον διαμορφώνεται, όπου, πολλοί λογικοί Άραβες ηγέτες βλέπουν μία αλλαγή στην εξισορρόπηση ισχύος, με τις ΗΠΑ διαρκώς να αποδυναμώνονται, και να είναι λιγότερο προβλέψιμες στην περιοχή, και το Ιράν να ισχυροποιείται. Αυτή προσφέρει πρόσφορο έδαφος για τους συμμάχους του Ιράν, ώστε να πιέσουν τα περιφερειακά καθεστώτα να συνεργαστούν μαζί του.

Το Ιράν τις τελευταίες εβδομάδες ενίσχυσε την αντιαεροπορική άμυνά του και αύξησε τις αεροπορικές περιπολίες.

Σε μια ισραηλινή επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν επιτυχώς αρκετά προβλήματα. Πολλοί Αμερικανοί εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι μια τέτοια επίθεση θα μπορούσε να καθυστερήσει, αλλά όχι και να εξαλείψει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Μεγάλο μέρος της υποδομής του προγράμματος είναι ανεπτυγμένο σε υπόγειες σήραγγες ή διαδρόμους, καθιστώντας δύσκολη την ακριβή στόχευση.

Εκφράζεται επίσης ανησυχία ότι δεν έχουν εντοπιστεί όλες οι εγκαταστάσεις.

Για να προκληθεί η μέγιστη δυνατή ζημιά ενδέχεται να είναι απαραίτητες πολλαπλές επιθέσεις οι οποίες, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, είναι αυτήν τη στιγμή κάτι που υπερβαίνει τις δυνατότητες του Ισραήλ.

Όμως και η αναμονή ενέχει κινδύνους, Ισραηλινοί αξιωματούχοι έχουν επανειλημμένως εκφράσει φόβους ότι το Ιράν σύντομα θα ελέγχει την τεχνολογία την οποίαν χρειάζεται για να παράγει σημαντικές ποσότητες ουρανίου εμπλουτισμένου σε βαθμό τέτοιον, ο οποίος να το καθιστά κατάλληλο για πυρηνικά όπλα. Επίσης το Ιράν λαμβάνει ήδη μέτρα για την άμυνα των πυρηνικών εγκαταστάσεών του. Δύο ρωσικής κατασκευής συστήματα ραντάρ, τα οποία παραδόθηκαν πρόσφατα θα βελτιώσουν τη δυνατότητα του Ιράν να εντοπίζει αεροπλάνα που πετούν σε χαμηλό ύψος.

Τίθενται ερωτήματα :
Οι ΗΠΑ θα προστατεύουν πάντοτε το Ισραήλ και τα ζωτικά συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, ακόμη και με τη χρήση βίας ;;;

Θα στηρίζουν την αντιπολίτευση στο Ιράν, εκτιμώντας ότι με αγώνες στο πρότυπο της «Αραβικής Άνοιξης», θα αναλάβει την εξουσία και θα θέσει τέρμα στην αυτοκαταστροφική πορεία της χώρας τους ;;;

Σε ποιο βαθμό θα στηρίξουν το Ισραήλ σε ένα πολεμικό εγχείρημα, το οποίο απεύχονται πριν από τις προεδρικές εκλογές της 6 Νοεμβρίου του 2012 ;;;

Το ΝΑΤΟ, διά του Γενικού Γραμματέα του κ. Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, κατέστησε σαφές ότι «δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να επέμβει στο Ιράν».

Κατά τα άλλα, όμως, προωθεί σταθερά το πρόγραμμα εγκατάστασης αντιπυραυλικής ασπίδας, που φθάνει ως τα κράσπεδα της Ρωσίας, για την αντιμετώπιση της ιρανικής απειλής.

Η Βρετανία συμπαρατάσσεται, κατά πάγια τακτική, με τις ΗΠΑ. Πρωτοστατεί στην επιβολή κυρώσεων, προκρίνει τη διπλωματική δράση, αλλά πιθανότατα θα μετάσχει, με κάποιο μέτρο, σε έναν αναπόφευκτο πόλεμο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, και κατά κύριο λόγο οι μεγάλοι εταίροι της, συμμετέχουν ενεργά στις κυρώσεις κατά του Ιράν.

Η Ρωσία και η Κίνα κατέστησαν σαφές ότι δεν πρόκειται να εγκρίνουν κυρώσεις κατά του Ιράν μέσω των Ηνωμένων Εθνών.

Το κρίσιμο μέγεθος όμως είναι η ψυχολογία των Ισραηλινών, με βασική παράμετρο το ότι νοιώθουν να είναι “περικυκλωμένοι”, το οποίο επέτειναν η «Αραβική Άνοιξη» με τους κινδύνους ανατροπής των έως τώρα γεωπολιτικών ισορροπιών, η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον ΟΗΕ, η ρήξη της στρατηγικής συμμαχίας με την Τουρκία και η γενική ρευστότητα και αστάθεια στην οποία εισέρχεται η Νοτιοανατολική Μεσόγειος, μετά τον εντοπισμό υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων.

Σε αυτό το κρίσιμο μέγεθος εδράζεται και η “ανασφάλεια” των Ισραηλινών ως κράτος και ως Έθνος, την οποίαν όμως δεν συμμερίζονται έως ενός βαθμού οι “σύμμαχοί” των.

Η γοργή και σημαντική πρόοδος την οποίαν σημειώνει το Ιράν, στην απόκτηση του πρώτου πυρηνικού όπλου του, στην αύξηση του βαθμού ετοιμότητος και των μέσων του για απόκρουση επιθέσεων και ανταπόδοσης των πληγμάτων με βαλλιστικούς πυραύλους επαρκούς βεληνεκούς, στην διασπορά, απόκρυψη και προστασία των πολλών πυρηνικών εγκαταστάσεών του, καθώς και η χαώδης κατάσταση της συμμάχου του Συρίας, αποτελούν τεκμήρια τα οποία, όχι απολύτως, συνηγορούν στίς επιλογές του Ισραήλ.

«Αν χρειαστεί θα πολεμήσουμε». Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε ο κ. Ερντογάν στο Ισραήλ σχετικά με τις εξελίξεις στη Μεσόγειο και τον αποκλεισμό της Γάζας. Το τουρκικό τηλεοπτικό NTV έβαλε ως τίτλο αυτά τα λόγια του πρωθυπουργού της Τουρκίας.

Η Ανθρωπότητα παρακολουθεί άναυδη και περιδεής !!!

—-
Πηγές : Ανάλυση του George Friedman στο STRATFOR

http://www.blog.gr/article.php?id=63018&category_id=28

http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080621&nid=8941098&

sn=&spid=877

aegeantimes.gr