Ο μπελάς της Μέρκελ

Το σκάνδαλο που τον οδήγησε στην έξοδο αποτελεί σοβαρό πλήγμα για τη γερμανίδα καγκελάριο, η οποία το 2010 είχε στηρίξει με όλη της τη (κοινοβουλευτική) δύναμη την υποψηφιότητά του

Οι αγωνιώδεις προσπάθειες της Ανγκελα Μέρκελ να διασώσει τον «εκλεκτό» της, Κρίστιαν Βουλφ, ήταν ανεπαρκείς όσο υπήρξε και ο ίδιος ο πρόεδρος της Γερμανίας. Η παραίτηση του Βουλφ δεν ήταν, φυσικά, κεραυνός εν αιθρία, αλλά το άδοξο τέλος μιας αδυσώπητης μάχης που κράτησε περίπου δύο μήνες.

Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε επιλέξει προσωπικά τον πρώην πρωθυπουργό της Κάτω Σαξονίας για να αντικαταστήσει τον Χορστ Κέλερ -που είχε αποχωρήσει έπειτα από ατυχή σχόλια για τα γερμανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν- με έναν γνώμονα: να είναι ο άνθρωπός της στο ανώτατο αξίωμα, που δεν θα προκαλεί εντάσεις.

Σε αντίθεση με τον Κέλερ, που συνήθιζε να «ανακατεύεται» συχνά στη γερμανική πολιτική σκηνή και να επικρίνει τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, ο Βουλφ έφερε όλα τα εχέγγυα ότι θα καταφέρει να εκπληρώσει τον ρόλο που είχε επιλέξει για εκείνον η Μέρκελ.

Ηταν ένας νέος άνθρωπος, στα 50 του, με μια όμορφη οικογένεια και μια δυναμική σύζυγο, μαζί με την οποία μπορούσαν να ενσαρκώσουν τη θετική όψη της σύγχρονης Γερμανίας στο εξωτερικό.

Τελικά, όμως, ο Βουλφ υπήρξε αδύναμος, και, όπως σημειώνει εύστοχα σε σχόλιό της η εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung», ζούσε παράλληλα σε δύο κόσμους.

Από τη μια προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα και τους τύπους που απαιτούσε ο προεδρικός θώκος και από την άλλη «αγαπούσε» την πολυτελή ζωή και τις διευκολύνσεις από πλούσιους φίλους.

Οταν ξέσπασε το σκάνδαλο με το ευνοϊκό δάνειο ύψους 500.000 ευρώ που είχε λάβει από την οικογένεια επιχειρηματιών Γκέρκενς, την περίοδο που ήταν ακόμη τοπικός πρωθυπουργός, μια ειλικρινής παραδοχή όσων είχαν συμβεί ενδεχομένως να του είχε επιτρέψει να ολοκληρώσει τη θητεία του.

Εκείνος όμως επιχείρησε να συγκαλύψει τα γεγονότα, αρνούμενος να δώσει επαρκή στοιχεία για τις συναλλαγές του. Σταδιακά άρχισαν να έρχονται στο φως και άλλα προνόμια που είχε χρησιμοποιήσει ο Βουλφ, όπως τη δωρεάν αναβάθμιση θέσης στα οικογενειακά ταξίδια του, δωρεάν κρουαζιέρες και διαμονή σε πολυτελείς βίλες επιχειρηματιών.

Μπούμερανγκ
Ο απερχόμενος πρόεδρος συνέχισε να αρνείται τα πάντα και παραδεχόταν μόνο ό,τι δεν μπορούσε πλέον να συγκαλύψει. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απειλή του Βουλφ ότι θα κήρυττε… πόλεμο στον διευθυντή της εφημερίδας «Bild» αν συνέχιζε τις αποκαλύψεις. Ως αποτέλεσμα, τα γερμανικά ΜΜΕ πέρασαν σε μετωπική επίθεση. Ούτε τότε όμως λύγισε ο Βουλφ, αφού διατηρούσε πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη της Μέρκελ, η οποία ήθελε με κάθε τρόπο να αποφύγει τις ανατροπές στο εσωτερικό. Αλλωστε, οι διαρκείς συγκρούσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο εξαιτίας των χειρισμών της στην οικονομική κρίση, ήταν ήδη πολλές.

Οταν όμως η εισαγγελία του Ανόβερου αποφάνθηκε ότι υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για απρεπή συμπεριφορά εκ μέρους του προέδρου και κίνησε τις διαδικασίες για άρση της ασυλίας του, ο Βουλφ αποφάσισε να πει αντίο και η Μέρκελ υποχρεώθηκε να το δεχτεί.

Ο πρόεδρος παραιτήθηκε, λέγοντας ότι δεν χαίρει πλέον της εμπιστοσύνης του κόσμου και η αλήθεια είναι ότι έπληξε βαρύτατα το κύρος του θεσμού. Μεγαλύτερο, όμως, ήταν το πλήγμα για την ίδια τη Μέρκελ. Στην εκλογή του είχε χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να τον επιβάλει, ποντάροντας δηλαδή σε εκείνον, κόντρα σε έναν δημοφιλή υποψήφιο, τον Γιόαχιμ Γκάουκ, το όνομα του οποίου επανέρχεται ως πιθανού αντικαταστάτη του Βουλφ.

Τον… άδειασε

Ο Βουλφ είχε καταθέσει στην ομοσπονδιακή Βουλή της Κάτω Σαξονίας ότι το επίμαχο δάνειο των 500.000 ευρώ, με το οποίο αγόρασε σπίτι στο Ανόβερο το 2008, το είχε προσφέρει με φιλικούς όρους η σύζυγος του επιχειρηματία Εγκον Γκέρκενς, Εντιθ, και είχε διαβεβαιώσει ότι δεν είχε επιχειρηματικές σχέσεις μαζί τους. Ομως, ο ίδιος ο Γκέρκενς τον… άδειασε δηλώνοντας στο περιοδικό «Spiegel» ότι όλοι του οι λογαριασμοί είναι κοινοί με τη σύζυγό του και ότι η επιταγή προς τον Βουλφ ήταν ανώνυμη, «για να μη δει ο πρώτος τυχών τραπεζικός ότι μεταφέρεται το Χ ποσό από μένα προς τον Βουλφ».

Ο διάδοχος
Αναζητά υποψήφιο κοινής αποδοχής

Η Μέρκελ, από την πλευρά της, θέλει να αφήσει πίσω της όσο το δυνατόν ταχύτερα αυτή τη θλιβερή ιστορία και να αποκαταστήσει την πολιτική τάξη στη Γερμανία. Εκκρεμούν, εξάλλου, οι τοπικές εκλογές στο Σλέσβιγκ Χόλσταϊν και το Ζάαρλαντ, όπου οι Χριστιανοδημοκράτες φαίνεται ότι θα δυσκολευτούν να κερδίσουν.

Οσο για την καγκελάριο, φαίνεται να πιστεύει ότι η παραίτηση Βουλφ δεν θα έχει πραγματικό αντίκτυπο επάνω της. Οπως και να έχει, η αποτυχία του Βουλφ είναι ουσιαστικά η αποτυχία της Μέρκελ, που έδειξε αδυναμία στην επιλογή των κατάλληλων ατόμων για τον θεσμό και κακή κρίση. Αναγκάστηκε αυτή τη φορά να αλλάξει τακτική και να ζητήσει την ευρύτατη δυνατή συναίνεση, προκειμένου ο διάδοχος του Βουλφ να είναι ένα υπερκομματικό πρόσωπο.

Αυτό είναι το νέο στοίχημα της Γερμανίδας καγκελάριου και δεν έχει πλέον περιθώρια αποτυχίας. Ούτε επιθυμεί να επαναληφθεί το δυσάρεστο σενάριο που έζησε το 2010, όταν έπρεπε ο υποψήφιός της να φτάσει μέχρι τον τρίτο γύρο για να εκλεγεί.

Φαίνεται, πάντως, ότι έχει τη σύμφωνη γνώμη των Σοσιαλιστών, καθώς ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ όχι μόνο αποδέχτηκε την ιδέα του υπερκομματικού προέδρου, αλλά πρότεινε να προέρχεται από το κόμμα της Ανγκελα Μέρκελ, το CDU, ενώ το αδελφό κόμμα, το CSU, έχει ήδη δηλώσει άλλωστε ότι δεν θέλει να υποβάλει δική του υποψηφιότητα, αν και από τους κόλπους του προέρχεται ο Χορστ Ζεχόφερ, που θα καθίσει προσωρινά στον προεδρικό θώκο μέχρι την εξεύρεση διαδόχου.

Η πρόταση Γκάμπριελ, βέβαια, ίσως να μην είναι τόσο? ανυστερόβουλη όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως, καθώς το πιθανότερο είναι ότι δεν θέλει να «κάψει» κάποιο από τα δυνατά «χαρτιά» του κόμματός του, ένα από τα οποία θα διεκδικήσει την καγκελαρία στις επόμενες εκλογές το 2013.

ΜΑΡΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ
madam@pegasus.gr