Ο Χρήστος Ζαμπούνης εμπιστεύτηκε αποκλειστικά στο entertv.gr και στην Έλενα Πολυκάρπου, 2 κεφάλαια από το υπό έκδοσιν βιβλίο του, «Ιστορίες ενός παιδήλικα, η ζωή πριν και μετά το lifestyle». Το βιβλίο αναμένεται να κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα από τις εκδόσεις ΦΕΡΕΝΙΚΗ.
Η πομφόλυξ του lifestyle
Διαλέγω επίτηδες μια αρχαία ελληνική λέξη, που σημαίνει φούσκα, ως αντίστιξη στην ενοχλητική ξενική, που σημαίνει τρόπος ζωής. Ενοχλητική, γιατί, όπως συμβαίνει με αρκετές λέξεις κι έννοιες, η συγκεκριμένη έχει παραποιηθεί κι ευτελισθεί. Πρωτοάκουσα τον όρο “lifestyle” στα μέσα της δεκαετίας του ’80, σε μια σύσκεψη του περιοδικού Τα Πρόσωπα. Τότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, διότι είχα το μυαλό μου αλλού. Ζούσα στο Παρίσι, ετοίμαζα το διδακτορικό μου στη «Γεωπολιτική του Ισλάμ» και ταλαντευόμουν ανάμεσα στο Διπλωματικό Σώμα και την ακαδημαϊκή καριέρα. Τελικώς επέλεξα τη ζωή, που στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είχε τη μορφή της δημοσιογραφίας, στην αρχή ως ανταποκριτής ελληνικών εντύπων και τηλεοπτικών διαύλων στη Γαλλία και στη συνέχεια ως συντάκτης στα γαλλικά περιοδικά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα φεύγοντας από το Ανατολικό αεροδρόμιο με προορισμό το Σαρλ ντε Γκωλ, για να σπουδάσω, το 1984. Εγκατέλειπα τη φτωχότερη, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, χώρα της Ε.Ο.Κ. των δώδεκα, προς μια από τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη. Άφηνα πίσω μου την Ψωροκώσταινα της ανύπαρκτης βιομηχανικής παραγωγής, του ρουσφετολογικά υπερδιογκωμένου Δημοσίου Τομέα, του δε βαριέσαι και της διαφθοράς, για να εγκατασταθώ σε μια οργανωμένη κοινωνία, με παράδοση και αρχές. Ως διά μαγείας ,στα δεκαπέντε χρόνια που έζησα και δούλεψα στη χώρα του Μολιέρου, δεν με απασχόλησε διόλου το θέμα του lifestyle. Χρειάσθηκε να επιστρέψω μονίμως στην Ελλάδα για να με ανακαλύψουν τα λαγωνικά του. Τι εννοώ; Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το νου να παρουσιάζω τηλεοπτική εκπομπή όπως το Privé, όπως και ποτέ δεν σχεδίασα να εκδώσω ή να διευθύνω περιοδικό όπως το Life&Style.
Κινδυνεύοντας ν’ απογοητεύσω όσους φαν μου έχουν απομείνει, ήλθε η ώρα να ομολογήσω δημοσίως ότι δεν είμαι ο εγκέφαλος πίσω από τις ανωτέρω εκκωφαντικές επιτυχίες. Ήταν ένα παιχνίδι ανταλλαγών, που όταν έπαψε να εξυπηρετεί φιλοδοξίες καιπροσδοκίες έληξε, αφήνοντας στα χείλη μου μία πικρόγλυκη γεύση. Η ανάλυση αυτή, βεβαίως, μ’ εξυπηρετεί, διότι στο δικαστήριο που έχει στηθεί εσχάτως για την ιδεολογία που κυριάρχησε πριν από τη χρεοκοπία ελπίζω να τη γλιτώσω με πλημμεληματικές κατηγορίες. Ποιος όμως ευθύνεται για το τερατούργημα που δημιούργησε το lifestyle; Ποιος πρέπει να οδηγηθεί στο απόσπασμα για την «γκλάμουρ» φούσκα του αρχοντοχωριάτη; Τις πταίει για την επίπλαστη ευφορία των εορτοδανείων, και τις για το σύνδρομο Καγιέν; Η μετάθεση ευθυνών είναι ένα από τα εθνικά μας χαρακτηριστικά, όπως και το κυνήγι μαγισσών, ιδίως εάν πρόκειται γι’ άλλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η βαλίτσα πάει μακριά, τουλάχιστον τριάντα χρόνια πριν. Η απότομη εμφάνιση ευρύτερων χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων στο προσκήνιο με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το 1981, προκάλεσε την εξίσου απότομη αστικοποίησή τους. Όλοι οι ανωτέρω, με τα χρήματα που αφειδώς τους μοίρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως μάθαμε εκ των υστέρων, όχι από τον εθνικό πλούτο αλλά υπερδανειζόμενος, έπρεπε ν’ αποκτήσουν καλύτερα σπίτια, αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές και ούτω καθεξής.
Ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι ν’ αφουγκράζονται και να καταγράφουν τις τάσεις της εποχής. Τούτο νομίζω πράξαμε, μην αποφεύγοντας ορισμένες υπερβολές, όπως αποτυπώνονται στο σύνθημα των Εξαρχείων «το lifestyle κάνει τα νούμερα μηδενικά». Αρκετά από τα πρόσωπα που προβάλαμε ήταν άνευ περιεχομένου, όμως, απ’ ό,τι διαβάζω στα πολεμικά εγχειρίδια, σε καιρό πολέμου δικαιολογούνται οι σχετικές απώλειες. Επίσης, η απροβλημάτιστη έκθεση της ευμάρειας ίσως να προκάλεσε σε ορισμένους μια στρεβλή προσπάθεια μιμήσεως αντί του απλού θαυμασμού στον οποίο προσδοκούμε. Θα έχω την ευκαιρία, άλλωστε, σε προσεχή κεφάλαια ν’ αναλύσω περισσότερο το θέμα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα φεύγοντας από το Ανατολικό αεροδρόμιο με προορισμό το Σαρλ ντε Γκωλ, για να σπουδάσω, το 1984. Εγκατέλειπα τη φτωχότερη, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, χώρα της Ε.Ο.Κ. των δώδεκα, προς μια από τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη. Άφηνα πίσω μου την Ψωροκώσταινα της ανύπαρκτης βιομηχανικής παραγωγής, του ρουσφετολογικά υπερδιογκωμένου Δημοσίου Τομέα, του δε βαριέσαι και της διαφθοράς, για να εγκατασταθώ σε μια οργανωμένη κοινωνία, με παράδοση και αρχές. Ως διά μαγείας ,στα δεκαπέντε χρόνια που έζησα και δούλεψα στη χώρα του Μολιέρου, δεν με απασχόλησε διόλου το θέμα του lifestyle. Χρειάσθηκε να επιστρέψω μονίμως στην Ελλάδα για να με ανακαλύψουν τα λαγωνικά του. Τι εννοώ; Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το νου να παρουσιάζω τηλεοπτική εκπομπή όπως το Privé, όπως και ποτέ δεν σχεδίασα να εκδώσω ή να διευθύνω περιοδικό όπως το Life&Style.
Κινδυνεύοντας ν’ απογοητεύσω όσους φαν μου έχουν απομείνει, ήλθε η ώρα να ομολογήσω δημοσίως ότι δεν είμαι ο εγκέφαλος πίσω από τις ανωτέρω εκκωφαντικές επιτυχίες. Ήταν ένα παιχνίδι ανταλλαγών, που όταν έπαψε να εξυπηρετεί φιλοδοξίες καιπροσδοκίες έληξε, αφήνοντας στα χείλη μου μία πικρόγλυκη γεύση. Η ανάλυση αυτή, βεβαίως, μ’ εξυπηρετεί, διότι στο δικαστήριο που έχει στηθεί εσχάτως για την ιδεολογία που κυριάρχησε πριν από τη χρεοκοπία ελπίζω να τη γλιτώσω με πλημμεληματικές κατηγορίες. Ποιος όμως ευθύνεται για το τερατούργημα που δημιούργησε το lifestyle; Ποιος πρέπει να οδηγηθεί στο απόσπασμα για την «γκλάμουρ» φούσκα του αρχοντοχωριάτη; Τις πταίει για την επίπλαστη ευφορία των εορτοδανείων, και τις για το σύνδρομο Καγιέν; Η μετάθεση ευθυνών είναι ένα από τα εθνικά μας χαρακτηριστικά, όπως και το κυνήγι μαγισσών, ιδίως εάν πρόκειται γι’ άλλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η βαλίτσα πάει μακριά, τουλάχιστον τριάντα χρόνια πριν. Η απότομη εμφάνιση ευρύτερων χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων στο προσκήνιο με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το 1981, προκάλεσε την εξίσου απότομη αστικοποίησή τους. Όλοι οι ανωτέρω, με τα χρήματα που αφειδώς τους μοίρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως μάθαμε εκ των υστέρων, όχι από τον εθνικό πλούτο αλλά υπερδανειζόμενος, έπρεπε ν’ αποκτήσουν καλύτερα σπίτια, αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές και ούτω καθεξής.
Ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι ν’ αφουγκράζονται και να καταγράφουν τις τάσεις της εποχής. Τούτο νομίζω πράξαμε, μην αποφεύγοντας ορισμένες υπερβολές, όπως αποτυπώνονται στο σύνθημα των Εξαρχείων «το lifestyle κάνει τα νούμερα μηδενικά». Αρκετά από τα πρόσωπα που προβάλαμε ήταν άνευ περιεχομένου, όμως, απ’ ό,τι διαβάζω στα πολεμικά εγχειρίδια, σε καιρό πολέμου δικαιολογούνται οι σχετικές απώλειες. Επίσης, η απροβλημάτιστη έκθεση της ευμάρειας ίσως να προκάλεσε σε ορισμένους μια στρεβλή προσπάθεια μιμήσεως αντί του απλού θαυμασμού στον οποίο προσδοκούμε. Θα έχω την ευκαιρία, άλλωστε, σε προσεχή κεφάλαια ν’ αναλύσω περισσότερο το θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου