Ήταν, σαν σήμερα, 19 Ιουνίου 2000… Ιστορική μέρα για την Ελλάδα, όταν άναψε επίσημα το πράσινο φως για την ένταξή μας στην ευρωζώνη, έτσι ώστε από το 2002 να έχουμε στις τσέπες μας ευρώ!
Εκείνη την Δευτέρα, λοιπόν, πριν από 12 χρόνια ακριβώς, η καρδιά της Ελλάδας κτυπούσε στην Πορτογαλία. Μην μπερδευόμαστε. Άλλο το ευρώ στην Πορτογαλία του 2000, άλλο το Euro του 2004.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μιλούσε για μεγάλη απόφαση των 14 εταίρων μας, ο καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έκανε λόγο μπροστά στις κάμερες για «αξιοθαύμαστες επιδόσεις της Ελλάδας» και ο ηγέτης της Γαλλίας Ζοσπέν δήλωνε πως «έχω εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και τον κ. Σημίτη». Υπήρχε ένα πανηγυρικό κλίμα! "Είμαστε στην πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης", ήταν το μότο που όλο και περισσότεροι είχαν στα χείλη τους...
Δεν είχαν βγει, βλέπετε, ακόμα οι πληροφορίες για την «πλαστή» είσοδο της Ελλάδας με την «δημιουργική λογιστική», φυσικά με την ανοχή των Ευρωπαίων, που ευλόγησαν το αλισβερίσι!
Η σύγχρονη εποχή θα μπορούσε να χωριστεί για την χώρα μας σε δυο οκταετίες. Η μια αρχίζει από το 1996, ολοκληρώνεται το 2004 κι αφορά τις παχιές αγελάδες. Και η άλλη από το 2004 μέχρι σήμερα. Αυτά είναι τα χρόνια των ισχνών αγελάδων.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Ελλάδα άρχισε να τρέχει. Πίσω από τυριά, πίσω κι από φάκες.
Το καλοκαίρι του 1997 το χρηματιστήριο ήταν σχεδόν «νεκρό». Στις 5 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, ο Σάμαρανκ αναφώνησε «Η Αθήνα θα διοργανώσει τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004».
Η μηχανή της μπίζνας άρχισε να μπαίνει σε λειτουργία! Πολλοί μυρίστηκαν χρήμα! Και δεν έπεσαν έξω…
Μια εφταετία μέχρι το 2004 με έργα, με χρήμα να κυκλοφορεί για το εθνικό όραμα της ντόπας και του τσιμέντου!
Πολύ σύντομα, από το 1998, η Ελλάδα άρχισε να παλεύει για να πιάσει, έστω και με χίλια ζόρια, τα κριτήρια του Μάαστριχτ και να μπει στο κόλπο του ευρώ.
Στην Γερμανία τον Σεπτέμβριο κερδίζει ο Σρέντερ που έχει πολύς καλές σχέσεις με τον Σημίτη. Τον Δεκέμβριο του 1998 από την γερμανική κυβέρνηση «χειροκροτούν» δημοσίως την χώρα μας για πρώτη φορά για τις προσπάθειές της, ώστε να ενταχθεί στο κοινό νόμισμα.
Οι ολυμπιακοί αγώνες, το ευρώ, το χρηματιστήριο αρχίζουν να ευθυγραμμίζονται. Τρία καρότα μπροστά μας, αλλά κανένα μαστίγιο στον ορίζοντα. Ή έτσι νομίζαμε… Πολλοί απολάμβαναν το μεθύσι, κανένας δεν υπολόγισε το hangover!
Την άνοιξη του 1999 από την Κομισιόν εφευρίσκουν το νέο σλόγκαν: «Μεγαλύτερο ευρώ, ίσον καλύτερο ευρώ». Μέσα και η Ελλάδα, δηλαδή!
Με το που μπαίνει το φθινόπωρο, το χρηματιστήριο έχει ξεσαλώσει. Ο αρχικός στόχος του ενιαίου νομίσματος, μαζί με τον πιο μακροπρόθεσμο των ολυμπιακών αγώνων κάνουν τις μετοχές να πετάνε σαν ντοπαρισμένες… Οι προσδοκίες στο φουλ!
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1999 το χρηματιστήριο κάνει το λίμιτ απ του… αιώνα με 6.355 μονάδες!
Λίγο αργότερα από το Εκοφίν δίνουν το πρώτο πράσινο φως για την ένταξή μας στο ευρώ, αφού πλέον είδανε ότι το έλλειμμά μας είχε μειωθεί (ή έμοιαζε να έχει μειωθεί ή θέλανε να το βλέπανε μειωμένο).
Το πρώτο τυράκι είχε ήδη φαγωθεί πριν καν ολοκληρωθεί το 1999. Ήταν του χρηματιστηρίου! Όσο φούσκωσε, φούσκωσε περιμένοντας τους ουρανούς να ανοίξουν και να βρέχει ευρώ. Η φούσκα έσκασε σύντομα κι «έπνιξε» πολύ κόσμο, που δεν είχε δει την φάκα της κερδοσκοπίας. Το μαστίγιο πολλοί εμίσησαν, το καροτάκι ουδείς…
Μετά μπήκε μπροστά για τα καλά το άλλο πρότζεκτ. Των ολυμπιακών αγώνων. Το 2000, όταν παίρναμε το ΟΚ να μπούμε στο ευρώ σαν σήμερα, ήμασταν πολύ πίσω στα έργα. Υπήρχε καθυστέρηση. Η ΔΟΕ άρχισε να πιέζει. Να βγάζει κίτρινες κάρτες. Η πρώτη ήταν τότε!
Και (όλες) οι ελληνικές κυβερνήσεις ξεκίνησαν από τότε ένα όργιο δανεισμών από παντού. Με το που μπήκε το ευρώ το 2002, και ο δανεισμός για την Ελλάδα έγινε επιτέλους φτηνότερος, εκεί πια κι αν υπήρχε ξεσάλωμα του συστήματος.
Το έχουμε πει, αλλά δεν βλάπτει να το ξαναπούμε. Ουδείς ακόμα και σήμερα μπορεί να εκτιμήσει το κόστος των ολυμπιακών αγώνων, όπου έγινε το έλα να δεις!
Το 2004, με την τελετή λήξης των ολυμπιακών εξέπνευσε το πρότζεκτ. Και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μπήκαμε στην οκταετία του μαστίγιου… Οι μηχανές της μπίζνας σίγησαν, το πιοτό τελείωσε, το κέφι άρχισε να ξεθυμαίνει, οι επισκέπτες φύγανε, κι ένα ωραίο πρωϊ ξυπνήσαμε. Κι έπρεπε να θυμηθούμε τι είχαμε κάνει το προηγούμενο βράδυ!
Τελειώσανε τα καρότα. Τελειώσανε και τα τυριά! Πάνε και τα μεθύσια. Δεν έμεινε άλλο παραμύθι από το 2004 και μετά για να ρίξουνε μπροστά ώστε να τρέχουν όλοι από πίσω, προσδοκώντας ο καθένας στο κομμάτι που αναλογούσε στο μικρό ή μεγάλο του μέγεθος! Δεν βρίσκουν ή δεν τους νοιάζει να βρουν πια άλλον κράχτη. Σα να εξαντλήθηκε το ρεπερτόριο!
Εκλογές γίνανε, κυβερνήσεις βγήκανε, μέτρα έρχονται, όμως το νόημα είναι ένα. Ότι προκαλούν είτε γέλιο, είτε κλάμα, είτε γέλιο και κλάμα μαζί όταν βλέπουμε σήμερα κάποια δημοσιεύματα άλλων εποχών…
Πέρα απ’ όλα αυτά, η αλήθεια είναι μια. Η ίδια η Ευρώπη έβαλε το ευρώ να τρέξει πριν καν προλάβει να περπατήσει. Και τώρα τρέχουν όλοι μαζί. Με χέρια και με πόδια. Μπορούν, δεν μπορούν. Κι όλο και μπερδεύονται, κι όλο και πέφτουν κάτω, κι όλο και προσπαθούν να σηκωθούν, την ίδια ώρα που ξαναπέφτουν επειδή τους τραβάει ο διπλανός προς τον πάτο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου