Ο γείτονάς μου, ο Χρυσαυγίτης

Τα τελευταία χρόνια ζω σε μια ήσυχη γειτονιά, μακριά από το κέντρο της πόλης. Ο δρόμος έχει όμορφες μονοκατοικίες, κήπους με λεμονιές κι άγριες τριανταφυλλιές και, πάνω απ’ όλα, καλούς γείτονες.

Το διπλανό σπίτι είναι από τα μεγαλύτερα της περιοχής. Στον περιποιημένο κήπο του, ο συνταξιούχος γείτονας –που δεν έχει ακόμα κλείσει τα εξήντα- κι η γυναίκα του κάνουν συχνά μπάρμπεκιου με καλεσμένους τους νεαρούς γιους με τις συντρόφους τους και άλλους συγγενείς. Πρόκειται για ένα ‘κλειστό σύστημα’ που αποτελείται από ανθρώπους χαμηλών τόνων. Το ζευγάρι σπάνια απουσιάζει από το σπίτι. Περνούν τις μέρες τους στον κήπο και στο αίθριο όταν ο καιρός δεν είναι καλός: η κυρία διαβάζει περιοδικά και ρομάντζα με γυαλιστερά εξώφυλλα και χρυσαφένιους τίτλους, ενώ ο κύριος σερφάρει στο ίντερνετ. Στο γκαράζ βρίσκονται παρκαρισμένα δύο αυτοκίνητα που σπάνια κινούνται, αφού οι γείτονες προτιμούν να κάνουν τις δουλειές τους με τα πόδια. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου ψήφισαν Χρυσή Αυγή.

Το προφίλ των μελών Ναζιστικών ομάδων στην Ευρώπη  εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην έχει καμία σχέση με αυτό του γείτονά μου, ούτε στην εμφάνιση, ούτε στην συμπεριφορά. Νεαροί περιθωριακοί από υποβαθμισμένες συνήθως περιοχές, χωρίς παιδεία και ιστορική συνείδηση, με άγνοια βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, λάτρεις της βίας, κι εχθροί κάθε διαφορετικότητας, αντιστέκονται στην έννομη τάξη την ίδια στιγμή που εντάσσονται σε απόλυτα ελεγχόμενες ομάδες. Στις ομάδες αυτές την ευθύνη λήψης αποφάσεων έχει μόνο ο αρχηγός, στον οποίο δηλώνουν πλήρη υποταγή. Με μυαλό εμποτισμένο από ρατσιστικές θεωρίες συνωμοσίας και παρανοϊκές φοβίες μπροστά στο διαφορετικό, υποκαθιστούν την αδυναμία τους να αρθρώσουν λογικά επιχειρήματα με ξύλο, απειλές και άναρθρες κραυγές.

Μπορεί να σκεφτείτε ότι ο γείτονάς μου, που ποτέ δεν φοράει μαύρα μπλουζάκια, μπότες η δερμάτινα μπουφάν, και σπάνια υψώνει τη φωνή του, ανήκει στους χιλιάδες Έλληνες ψηφοφόρους που ισχυρίζονται ότι ψήφισαν Χρυσή Αυγή (ενώ συνήθιζαν να ψηφίζουν ΛΑΟΣ, ΝΔ, ή ΠΑΣΟΚ) με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για το Μνημόνιο και να ταράξουν το σύστημα. Αν τους πιέσεις, ίσως παραδεχτούν ότι προτιμούν μια Ελλάδα χωρίς ξένους. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν δηλώνουν ‘Νεοναζί’.

Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει κάτι που τους ενώνει με τον συνηθισμένο τύπο του Χρυσαυγίτη: η κοινή ιδεολογία τους. Διαφορετικά, θα είχαν επιλέξει κάποιο από τα δημοκρατικά κόμματα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική των τελευταίων ετών. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι από όλους. Δεν σέβονται τα δικαιώματα των άλλων, παρά μόνο τα δικά τους προνόμια. Πιστεύουν στην ‘καθαρότητα’ της φυλής κι απεχθάνονται τους μετανάστες, τους μαύρους, τους εβραίους, τις λεσβίες, τους γκέι, κι οτιδήποτε θολώνει την όμορφη θέα που βλέπουν ξαπλωμένοι στις πολυθρόνες του κήπου τους.

Δεν έχει σημασία ποιανού κόμματος ήταν πελάτες στο παρελθόν, ή τι είδους συναλλαγές είχαν μαζί του. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι φασίστες.  Κάτι που οι ίδιοι αρνούνται και θα αρνηθούν έντονα, το επόμενο κυρίως διάστημα που η κοινωνική κατακραυγή κατά της Χρυσής Αυγής θα φουντώσει. Για τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής δεν τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση, άλλωστε ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Δεν θα διστάσουν όμως να τους χρησιμοποιήσουν για την dirty work, προκειμένου να ‘καθαρίσουν’ το περιβάλλον τους από κάθε ‘μίασμα’, ενώ οι ίδιοι θα συνεχίσουν ανεμπόδιστοι να κάνουν μπάρμπεκιου στον τακτοποιημένο κήπο τους.

της Εύας Στάμου