Ένας Παπαδόπουλος μας σώζει!

Κατανοώ την ανατριχίλα που φέρνει η ανάγνωση του τίτλου. Ψυχραιμία όμως. Το επίθετο Παπαδόπουλος είναι το πιο συνηθισμένο στον τόπο μας και ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχει και ένας πρώην υπουργός και βουλευτής με το ονοματεπώνυμο Αλέκος Παπαδόπουλος. Αυτός ο άνθρωπος πριν λίγες μέρες ανέπτυξε από τη Θεσσαλονίκη ένα «Δεκαετές Πρόγραμμα-Σχέδιο 2020» για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη της χώρας. Το………
διάβασα προσεκτικά και δεν απόρησα που έως σήμερα κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν ασχολήθηκε με αυτό, κανένας από τους λαλίστατους πολιτικούς αρχηγούς δεν καταδέχτηκε να το σχολιάσει, προφανώς γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε ο χρόνος για τις εκλογές είναι λίγος και τα θέματα που τους απασχολούν είναι εξαιρετικά σοβαρά: Πώς θα οργανωθεί το ντιμπέιτ, όπου προφανώς θα λάμψει όλη η αλήθεια, πώς θα φτιαχτεί τρένο στο Αγρίνιο, πώς θα μείνουν αμετακίνητοι όλοι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, πώς θα τρίψουμε στη μούρη των δανειστών μας, μόλις ξημερώσει ή 18η Ιουνίου, το φρικαλέο Μνημόνιο παίρνοντας ταυτοχρόνως όλα τα λεφτά.

Τι ζητάει, λοιπόν, αυτός ο τύπος και μας χαλάει τη σούπα; Γιατί τολμάει να πει ότι ο μόνος δρόμος για να μπει η χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά είναι «οι επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα αλλά και ο εξορθολογισμός των δομών και του προσανατολισμού του»; Τι προτείνει αυτός ο ξεροκέφαλος Θεσπρωτός πού εδώ και χρόνια δεν υπολογίζει το πολιτικό και το προσωπικό κόστος; Γιατί εξακολουθεί να οραματίζεται με πάθος και θάρρος και δεν μας αφήνει στη γλυκιά μελωδία με τη σουρντίνα των άλλων κομμάτων; Ας δούμε, λοιπόν, λίγες από τις πολλές προτάσεις του.

-«Να προωθηθεί μέσω αναθεώρησης ειδική συνταγματική απαγόρευση παραγωγής δημοσιονομικών ελλειμμάτων.» Με άλλα λόγια να μη μπορεί, όσο και αν  θέλει, κάθε κυβερνών κόμμα να κόβει και να ράβει τα βασικά οικονομικά μεγέθη του κράτους, όπως γινόταν μέχρι σήμερα προς ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας.

-«Να καθιερωθεί συνταγματικό προνόμιο στον υπουργό Οικονομικών για δικαίωμα βέτο επί των δαπανών στο σύνολο της διοίκησης του κράτους.» Δηλαδή να μη μπορεί κάθε υπουργός, υφυπουργός και άλλοι συνήθεις ύποπτοι, να χτίζουν παγοδρόμια στη Σαχάρα της εκλογικής τους περιφέρειας.

-«Να καταργηθούν όλοι οι φόροι υπέρ τρίτων». Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ότι σε κάθε ακτοπλοϊκό εισιτήριο πληρώνουμε και τους «λεμβούχους» της δεκαετίας του ’50 και του ’60,αυτούς που έβγαζαν με βάρκες τους επιβάτες όταν το βαπόρι έμενε αρόδου.

-«Να ανατεθεί, παράλληλα με τις εφορίες, ο φορολογικός έλεγχος των εταιρειών που τηρούν βιβλία Γ’ κατηγορίας σε πιστοποιημένα ιδιωτικά ελεγκτικά κέντρα». Αυτό σημαίνει , υπουργέ μου, ότι οι εφορίες δεν λειτουργούν άψογα και ότι οι εφοριακοί δεν είναι ο ορισμός του έντιμου υπαλλήλου; Υπερβάλετε.

-«Να συσταθεί αυτόνομος Οργανισμός Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων.» Και οι φοροφυγάδες και οι φοροκλέπτες πως θα ζήσουν, κύριε Παπαδόπουλε; Εσείς άλλωστε δεν είσαστε αυτός πού ως υπουργός Οικονομικών το 1994 ιδρύσατε το ΣΔΟΕ; Αυτά δεν συγχωρούνται.

-«Να δημιουργηθεί άμεσα αυτοτελές Σώμα Οικονομικών Επιθεωρητών, το οποίο θα διενεργεί ουσιαστικούς ελέγχους σκοπιμότητας των δαπανών στο σύνολο του κράτους.» Μας λέτε δηλαδή πως κάθε είδους τρωκτικό από τον Έβρο έως την Κρήτη πού θα ξοδεύει αλόγιστα δημόσιο χρήμα, θα του κόβετε το χέρι. Και θέλετε μετά να γίνετε συμπαθής;

Τον Αλέκο Παπαδόπουλο δεν τον γνωρίζω, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Παρακολουθώ την πολιτική του διαδρομή εδώ και πολλά χρόνια και από επαγγελματικό ενδιαφέρον και από τη σκοπιά ενός πολίτη που δεν έχει κομματικές εξαρτήσεις. Η προβολή του ονόματός του σ’ αυτό το κείμενο δεν αφορά σώνει και καλά το συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά έχει σχέση με τη σκευή πού κουβαλάει: Όραμα, ρεαλισμό, γνώση και τόλμη. Κι αν γράφτηκαν αυτές οι γραμμές είναι γιατί δεν διακρίνονται στη πολιτική σκηνή πρωταγωνιστές που βλέπουν πέρα από την πινόκια μύτη τους. Διαβάστε τις και σαν το παρατεταμένο σφύριγμα του βαποριού πριν χτυπήσει στη ξέρα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών