Η συνέντευξη του γενίτσαρου τασιάδη

Συνέντευξη στον Κώστα Μπελιά
«Κέρδισα το μετάλλιο για την Γερμανία. Αυτή είναι η χώρα μου. Δεν αισθάνομαι Έλληνας. Η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτα για εμένα». Με τα λόγια αυτά στην επίσημη συνέντευξη Τύπου που διοργανώνεται μετά από κάθε απονομή, απάντησε ο Σιδέρης Τασιάδης στην ερώτηση του Real.grσχετικά με τα συναισθήματά του από το γεγονός ότι το μετάλλιο που κέρδισε στον τελικό του σλάλομ του καγιάκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου πανηγυρίστηκε σε δύο χώρες που δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις τελευταία, την Γερμανία και την Ελλάδα.

Ο Τασιάδης χαμογέλασε αμήχανα όταν δέχθηκε την ερώτηση. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που τον ρώταγαν κάτι τέτοιο. Ο ίδιος αποτέλεσε το πρόσωπο των ημερών στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, που προσπάθησαν να… «ξεκλειδώσουν» την προσωπικότητα του Έλληνα της γερμανικής ολυμπιακής ομάδας. «Όταν το ελληνικό ταμπεραμέντο συναντά την γερμανική πειθαρχία», σχολίαζαν εφημερίδες όπως η Bild, που δεν αρέσκεται και ιδιαίτερα να κάνει θετικές αναφορές σε Έλληνες.

«Με ρώταγαν κυρίως αν είναι και οι δυο γονείς μου Έλληνες ή αν προέρχομαι από μεικτό γάμο», μας εξηγεί ο ίδιος ο Τασιάδης, όταν του ζητήσαμε να μας πει τι συνηθίζουν να τον ρωτούν οι γερμανοί δημοσιογράφοι. Για να σας λύσουμε την απορία, αμφότεροι όχι απλά είναι Έλληνες αλλά και από την ίδια περιοχή: τον ακριτικό Έβρο. Ο μπαμπάς Τάσος κατάγεται από τα Κόμαρα, ένα χωριό που βρίσκεται πιο πάνω ακόμα και από την Ορεστιάδα, η μαμά Μαρία από την περιοχή της Ζώνης, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο νότια, κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία. Μετανάστευσαν οριστικά στην Γερμανία όταν ο Σιδέρης ήταν 10 χρονών.

«Οι γερμανοί με ρώταγαν από μέρες πριν τον τελικό αν θα κρατήσω και την ελληνική σημαία μαζί με την γερμανική εφόσον καταφέρω να κερδίσω κάποιο μετάλλιο», συνεχίζει την κουβέντα μας ο Σιδέρης Τασιάδης. Φυσιολογική η ερώτηση, αλλά και αφοπλιστική και συνάμα ειλικρινής η απάντηση. «”Φυσικά και όχι. Θα κρατήσω μόνο την γερμανική”, τους έλεγα και τους ξανάλεγα αλλά αυτοί επιμένανε, λες και δεν με πιστεύανε», τονίζει. «Γιατί;», η φυσιολογική μας αντίδραση.

Για να έρθει μια απάντηση – κόλαφος: «Γιατί πολύ απλά, η Ελλάδα ποτέ δεν μου προσέφερε τίποτα. Εχω ζήσει στην Ελλάδα και αυτή η χώρα ουσιαστικά ανάγκασε τους γονείς μου να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς, να μεταναστεύσουν για να μπορέσουν να με μεγαλώσουν αξιοπρεπώς. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρε ποτέ ένας υπεύθυνος για τις κατά καιρούς επιτυχίες μου. Δεν με διεκδίκησε κανείς. Αντίθετα, η Γερμανία με ανακάλυψε, με ανέδειξε, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να αναπτυχθώ αθλητικά. Η Γερμανία με δέχθηκε και με αποδέχθηκε, αυτή με έκανε αυτό που είμαι. Εκεί μένω, εκεί μεγάλωσα και μεγαλώνω, εκεί έβγαλα σχολείο, εκεί προπονούμαι καθημερινά. Μου παρείχαν προπονητή και πρόσφατα μου εξασφάλισαν και το επαγγελματικό μου μέλλον εξαιτίας των αθλητικών επιτυχιών μου. Τον Σεπτέμβριο θα διοριστώ και επισήμως στην Αστυνομία και όταν με το καλό σταματήσω τους αγώνες, ξέρω ότι θα έχω μια σταθερή δουλειά. Θα ήταν ασέβεια προς αυτήν την χώρα να ανεβάσω στο βάθρο οτιδήποτε άλλο πέρα από την γερμανική σημαία».

Η συζήτηση γίνεται ολοένα και πιο έντονη, αλλά παραμένει απόλυτα ειλικρινής. «Δεν νιώθεις Έλληνας μέσα σου, δεν αισθάνεσαι ότι τρέχει ελληνικό αίμα;», τον τσιγκλάμε. «Δεν ξέρω πώς εσύ το εννοείς, αλλά πάνω από όλα νιώθω Γερμανός. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια», απαντά διευκρινίζοντας ότι φυσικά και υπάρχει κάπου στην καρδιά του η Ελλάδα, αλλά ως δεύτερη πατρίδα. Άλλωστε έχει πέντε χρόνια να έρθει στην χώρα μας, από τότε που επισκέφθηκε για τελευταία φορά την πατρίδα των γονιών του στον Έβρο, εκεί που ακόμα και σήμερα ζει ο παππούς του. «Αντιμετώπισες ποτέ κανένα πρόβλημα εξαιτίας της ελληνικής καταγωγής σου, ειδικά τώρα που φέρονται να μας έχουν στην μπούκα;», τον ρωτάμε. «Όχι, ποτέ και κανένα. Υπάρχει απόλυτος σεβασμός. Γνωρίζω βέβαια τα προβλήματα που υπάρχουν στην Ελλάδα και ειλικρινά εύχομαι να τα ξεπεράσετε», μας λέει το Ελληνόπουλο που κατάφερε και έκανε υπερήφανη την… Μέρκελ.