Ανίερο χιούμορ, cool απατεώνες, ζουμερές κουκλίτσες, άγριο πιστολίδι, οργισμένα νιάτα. Ο Πέτρος Κωστόπουλος επιλέγει τις 20 αγαπημένες του ταινίες.
SCARFACE (Ο ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΣ) – 1983, σκ. Μπράιαν Ντε Πάλμα
O Aλ Πατσίνο – Τόνι Μοντάνα, “αγοράζει” όλο το Μαϊάμι του 1980, αγοράζει και την πιο όμορφη Μισέλ Πφάιφερ που υπήρξε ποτέ, πυροβολεί με τη συχνότητα που λέει “fuck” και βάζει το αμερικάνικο όνειρο στη σωστή του βάση δηλώνοντας “σκοτώνω για την πλάκα μου έναν κομμουνιστή. Για μια πράσινη κάρτα όμως, τον κόβω και σε φέτες”.
DIRTY HARRY (Ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΚΑΛΑΧΑΝ) – 1971,σκ. Ντον Σίγκελ
Βασικά μαθήματα αδιάλλακτης συμπεριφοράς και ‘επίλυσης’ προβλημάτων με ένα μάγκνουμ στο χέρι που δε σηκώνει άποψη αμφισβήτησης, αφού όπως λέει κι ο Κλιντ Ίστγουντ – Βρώμικος Χάρι, “οι απόψεις είναι σαν τις κ…τρυπίδες. Όλοι έχουν από μία.” Ή πιο κόσμια, “Come on punk, make my day”.
DRIVE – 2011 σκ. Νίκολας Βίντιγκ Ρεφν
Επειδή η ζωή δε χρειάζεται πολλά λόγια, αλλά δίπλωμα οδήγησης και σωστό ύφος. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ πιάνει το τιμόνι μασώντας μια οδοντογλυφίδα, ερωτεύεται τη λάθος γκόμενα και τσιτάρει τα γκάζια στη διασταύρωση της δεκαετίας του ’80 με το 2011 καταφέρνοντας το αδύνατο: να γίνει αξεσουάρ αντρικής macho γκαρνταρόμπας ένα κρεμ σατέν μπουφάν.
DR NO (ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΟΝΤ ΠΡΑΚΤΩΡ 007 ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΡ ΝΟ) – 1962, σκ. Τέρενς Γιανγκ
Πώς θα ντυθείς, πως θα πηδήξεις, πως θα πυροβολήσεις, πώς θα κολυμπήσεις με την Ούρσουλα Άντρες και πως θα φτιάξεις το τέλειο μαρτίνι από τον κατάσκοπο που έκανε το στυλ manual επιβίωσης. Τι άλλο μπορεί να χρειάζεται ένας άντρας;
BLADE RUNNER – 1982 σκ.Ρίντλεϊ Σκοτ
Ντετέκτιβ σε υπαρξιακή ζοχάδα που μοιάζει να έχει βγει από ταινία του 40 αλλά είναι κατά βάση κυβερνοπανκιό, ψάχνει το νόημα της ζωής στο Λος Άντζελες του μέλλοντος, μέσα σε δρόμους φωτισμένους από νέον, ιπτάμενα οχήματα και διαφημίσεις, την ώρα που η Σον Γιανγκ καπνίζει ασταμάτητα και η Ντάριλ Χάνα κάνει διαστημικό σπαγκάτο μαθαίνοντάς μας τη λέξη ‘ρέπλικα’.
THE SHINING (Η ΛΑΜΨΗ) – 1980, σκ. Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Όταν ο Τζακ Νίκολσον συνάντησε τον κόσμο του Στίβεν Κινγκ, άλλαξε για πάντα το βλέμμα του απέναντι στα πράγματα, μαθαίνοντας χρήσιμες και πρακτικές λύσεις για δύο προβλήματα: Πώς να ξεπεράσεις το writer’s block και πώς να επιβάλλεις την άποψη σου στην γυναίκα σου.
ΤΗΕ WILD ONE (O ATIΘΑΣΟΣ) – 1953, σκ. Λάζλο Μπένεντεκ
Ο Μπράντο καβαλάει την Triumph Thunderbird 6T μηχανή του, σαν να πρόκειται για την πιο καυτή γκόμενα του κόσμου: δηλαδή με όσο πάθος χρειάζεται αλλά χωρίς να ξεπερνάει σαν αρχέτυπο και εικόνα τον ίδιο τον αναβάτη, με φαβορίτες, στραβοφορεμένο biker’s cap και δερμάτινο Perfecto.
BULLIT – 1968, σκ. Πίτερ Γέιτς
Ο Στιβ Μακ Κουίν ξαναγράφει τη διδακτέα ύλη της μεγάλης των μπάτσων σχολής, ευθυγραμμίζοντας το κάρφωμα του βλέμματος του με την κάνη του όπλου του και μετατρέποντας τους ανηφορικούς δρόμους του Σαν Φραντσίσκο σε παιδική χαρά για ενήλικους αυτοκινητιστικούς τσαμπουκάδες.
ΞΕΓΝOΙΑΣΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ (ΕΑSY RIDER) – 1969, σκ. Ντένις Χόπερ
Το να διασχίσεις την Αμερική καβαλώντας chopper στο θρυλικό Route 66, είναι κάτι που δεν πρέπει να λείπει από καμία αντρική λίστα με τα πράγματα που οφείλεις να κάνεις πριν πεθάνεις. Όπως και το να δεις τον Πίτερ Φόντα με τον Ντένις Χόπερ, να κάνουν μαστουρωμένοι το ίδιο.
RESERVOIR DOGS – 1992, σκ. Κουέντιν Ταραντίνο
Αν νομίζεις πως μία κουβέντα γύρω από τη Μαντόνα, αφορά μόνο γκόμενες και αδερφές, τότε σίγουρα δεν έχεις δει τη σκηνή που τα μέλη της συμμορίας αναλύουν το γιατί οι στίχοι του «Like a virgin» είναι μια μεταφορά για μια γκόμενα που της αρέσουν τα μεγάλα τσουτσούνια, αλλά κατά βάθος είναι ευάλωτη.
THE WAY OF THE DRAGON (O KITΡΙΝΟΣ ΠΡΑΚΤΩΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ) – 1972,σκ. Μπρους Λι
Ναι, το μπαλέτο μπορεί να είναι και αντρική υπόθεση αρκεί η χορογραφία να περιλαμβάνει γυμναστικές επιδείξεις μαζί με αίμα και ξύλο, από έναν νευρώδη κινέζο πάνθηρα όπως ο Μπρους Λι, κατά προτίμηση με φόντο το Κολοσσαίο και αντίπαλο τον – «από τότε φαινόμουν ότι είμαι νούμερο»- Τσακ Νόρις, στη σκηνή που άλλαξε για πάντα το πώς βλέπουμε τις ταινίες καράτε.
Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ (THE WRESTLER) – 2009, σκ. Ντάρεν Αρονόφσκι
Το χειρότερο πράγμα για έναν άντρα δεν είναι το να πέφτει κάτω. Είναι το να μην προσπαθεί να σηκωθεί ξανά. Ακόμα και αν γνωρίζει ότι μπορεί να φάει τα μούτρα του, σαν τον ήρωα του ‘Παλαιστή’. Ή να αποθεωθεί σαν τον Μίκι Ρουρκ που τον υποδύεται.
Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ (IL BUONO, IL BRUTTO, IL CATIVO) – 1966 σκ. Σέρτζιο Λεόνε
Ένας Ιταλός, πηγαίνει στην Ισπανία, και γυρίζει με τρεις ψιλοάγνωστους αμερικάνους ηθοποιούς, τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Ελάι Ουάλας και τον Λι Βαν Κλιφ ένα από τα καλύτερα ουέστερν όλων των εποχών, γεμάτο βία, κατάμαυρη πλάκα, σκόνη και ιδρώτα, κάνοντας το cowboy πρότυπο του Τζον Γουέιν, να μοιάζει με καρτούν σε παιδικό πάρτι.
RAGING BULL (ΟΡΓΙΣΜΕΝΟ ΕΙΔΩΛΟ) – 1980, σκ. Μάρτιν Σκορσέζε
Σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο όπως και ο πραγματικός χαρακτήρας του μποξέρ Τζέικ Λα Μότα που υποδύεται, ανεβαίνει στο ρινγκ, συγκεντρώνοντας όλα τα καλά και κακά χαρακτηριστικά του γεννημένου πολεμιστή, που όταν δεν του μένουν εχθροί να πολεμήσει, αποφασίζει να βαρέσει μπουνιές μέχρι τελικής πτώσης στον ίδιο του τον εαυτό.
THE BIG LEBOWSKI (Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΕΜΠΟΦΣΚΙ) – 1998, σκ. Αφοί Κοέν
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, χαλαρότητα, ταλέντο επιβίωσης, όρεξη για bowling με μπύρες, φιλοσοφημένος γραψαρχιδισμός στις ατάκες σου και ένας τουλάχιστον βαρεμένος κολλητός για να είσαι Dude, και να τη σκαπουλάρεις ακόμα και όταν σου χτυπάνε την πόρτα μια ντουζίνα μαφιόζοι.
THE GODFATHER (Ο ΝΟΝΟΣ) – 1972, σκ. Φράνσις Φορντ Κόπολα
Η αντρική απάντηση στο γυναικείο εθισμό με τη σαπουνόπερα, κρατάει σαν δεύτερο υποκοριστικό την όπερα (ώστε να μην χάσουμε εντελώς τις γέφυρες επαφής) και αντικαθιστά το σαπούνι με μαφιόζικο αιματοβαμμένο saga, όρκους αφοσίωσης και τιμής, έγκλημα χωρίς τιμωρία, σικελιάνικη κουζίνα και Μάρλον Μπράντο με Αλ Πατσίνο σε μια οικογένεια, που τηρεί με ευλάβεια τις παραδόσεις και την αρσενική πρωτοκαθεδρία. Ή όπως το θέτει το πρωτοπαλλήκαρο του Κορλεόνε Λούκα Μπράζι «είναι μεγάλη μου τιμή που με καλέσατε στο γάμο της κόρης σας. Είμαι ευγνώμων και εύχομαι το πρώτο της παιδί να είναι σερνικό.».
THE GREAT ESCAPE (Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ) – 1963, σκ. Τζον Στέρτζες
«Βάλε έναν φράχτη μπροστά σε αυτούς τους άντρες, κι αυτοί θα τον σκαρφαλώσουν» έλεγε το tag line της ταινίας, που θα έπρεπε να έχει αποστηθίσει κάθε γυναίκα. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να περιορίσεις έναν άντρα που δε θέλει να περιοριστεί , ακόμα κι αν είσαι ναζί και τον κλείσεις σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στον Β Παγκόσιο Πόλεμο. Πόσο μάλλον πολλούς άντρες μαζί κάτω από την αρχηγική τσαντίλα των Στιβ Μακ Κουίν και Τσαρλς Μπρόνσον.
DIE HARD (ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ) – 1988, σκ. Τζον Μακ Τίρναν
Αρκεί να του πειράξουν ή να του κρατήσουν όμηρο τη γυναίκα, για να ορμήσει μόνος του ο Μπρους Γουίλις μέσα σε έναν ουρανοξύστη του Λος Άντζελες, να τα βάλει με μια ντουζίνα τρομοκράτες φορτωμένους γκάνια και να τους ισοπεδώσει (μαζί με τον ουρανοξύστη). Όπως θα κάναμε όλοι μας.
TAXI DRIVER (O TAΞΙΤΖΗΣ) – 1976, σκ. Μάρτιν Σκορσέζε
Μπορεί να είναι λίγο παραπάνω απ’ ότι πρέπει ψυχωτικός για να κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά όταν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο λέει «are you talking to me?» σε οποιονδήποτε τον προσβάλλει, εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που κάθε άντρας, σκέφτεται όταν του τα πρήζει αφεντικό, γκόμενα και εφοριακός υπάλληλος. Και σώζει και την ανήλικη πουτάνα από τον γκρεμό.
Επειδή για τον χορτάτο, το πάρτι, το γέλιο και ο χαβαλές όχι μόνο δε σταματάει, αλλά μη σου πω ότι αρχίζει κι όλας όταν καβαντζάρει τα 50 του. Όταν αντί να συνεχίσει να τα σκάει τσάμπα στον ψυχοθεραπευτή του, καταλαβαίνει πως είναι πολύ πιο θεραπευτικό, να πάει με την παρέα του στον σταθμό του τρένου, χαστουκίζοντας ανελέητα όποιον τολμάει να βγάλει τη φάτσα του από το παράθυρο της αμαξοστοιχίας.
pkool
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου