Ο Max Kellerman, ο 38χρονος σχολιαστής μποξ για το κανάλι ΗΒO έχει (καλλιεργήσει) τη φήμη ότι αντιπαθεί τον Manny Pacquiao και το "στιλ παιχνιδιού" του. Κι όμως, σε μια στιγμή που η ηθική αποκαθήλωση του Pac-man τρύπωνε διαμέσου του τηλεοπτικού δέκτη σε εκατομμύρια σπίτια παγκοσμίως, ο Kellerman δεν φάνηκε να το διασκεδάζει καθόλου.
Οι τρεις κριτές της αναμέτρησης του Φιλιππινέζου παγκόσμιου πρωταθλητή ημιβαρέων βαρών (welterweight) με τον επίδοξο "κλέφτη" του τίτλου του, τον Μεξικανό Juan Manuel Marquez, έδωσαν στα σημεία τη νίκη-διατήρηση των σκήπτρων στον 169 εκατοστών Pacquiao. Η αναμέτρηση των 12 γύρων δεν είχε τις εκρήξεις και το "ροντέο" άλλων τελικών του, αλλά οι ανταλλαγές που έκαναν το κοινό να τινάζεται από τα καθίσματα της MGM Grand Garden Arena στο Las Vegas ήταν εκεί.
Ο πρώτος κριτής βαθμολόγησε 116-112 υπέρ του Pacquiao. Ο δεύτερος 115-113 υπέρ του Pacquiao. Ο τρίτος έδειξε ισοπαλία (114-114). Η New York Daily News έδωσε 116-112 υπέρ του Marquez. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Ο Manny Pacquiao το βράδυ της Κυριακής 13 Νοεμβρίου ξαναφορούσε τη ζώνη του παγκόσμιου πρωταθλητή welterweight. Μετά από ένα ματς, στο οποίο σίγουρα δεν ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του.
Ο Kellerman, λοιπόν, δεν έβλεπε την ώρα να τορπιλίσει τον Φιλιππινέζο με την πρώτη του, λογική και καυτή συνάμα ερώτηση."Πιστεύεις ότι άξιζες τη νίκη σήμερα;". Το μικρόφωνο πλησιάζει στο στόμα, ο ταλαιπωρημένος Pac-man ξεκολλάει τα χείλη του (κι ας είχε ένα βαθύ σκίσιμο στη μέσα πλευρά του κάτω), αλλά δεν ακούγεται τίποτα.
Όλοι οι Μεξικάνοι που βρίσκονται ακόμα στην Arena -μαζί και πολλοί εκ των "αντικειμενικών" θεατών- γιουχάρουν τον Manny και τους κριτές τόσο δυνατά που η φωνή του πρωταθλητή δεν ακούγεται από το μικρόφωνο. Και να 'ταν μόνο αυτό. Μπύρες και αναψυκτικά εκσφενδονίζονται προς το ρινγκ. Ο Kellerman τα έχει χάσει. Ο Pacquiao θα έπρεπε να έχει χάσει. Αυτός που κέρδισε το βράδυ της Κυριακής ήταν (πάλι) ο μύθος του "μεγαλύτερου μικρόσωμου άντρα στον κόσμο", όπως είχε "ταγκάρει" τον μποξέρ κάνα δυο χρόνια πριν ο Andrew Corsello του GQ.
Some boys are bigger than others
Το "η τύχη -και η εύνοια- είναι με τους μεγάλους" ίσως του κορυφαίου αθλητή που φόρεσε ποτέ αυτά τα καμπυλωτά, κόκκινα γάντια που "κόβουν" λίγο από τη φόρα και την "οργή" του επιτρεπτού σφυροκοπήματος μέσα από τα σχοινιά του ρινγκ, επαληθεύτηκε ξανά.
Αν δέχεσαι ότι οι αριθμοί λένε την αλήθεια, τότε η αλήθεια του Pacquiao ("Πακιάου" όπως τον φωνάζουν οι άλλοι Φιλιππινέζοι) τεμαχίζεται σε μερικές μικρότερες, όπως:
1) Ο Pambasang Kamao (αυτό θα πει "η εθνική γροθιά") είναι ο πρώτος και τελευταίος μέχρι στιγμής μποξέρ που έχει κατακτήσει τον τίτλο σε 8 διαφορετικές κατηγορίες βάρους (από την κατηγορία μύγας με τα 51 κιλά του το 1998 στην κατηγορία υπερ-πετεινού με τα 68 κιλά του πέρυσι το Νοέμβριο).
2) Έχει πάρει τη ζώνη του πρωταθλητή νικώντας τον ίδιο τον (πρώην πλέον) πρωταθλητή σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες κιλών.
3) Θεωρείται, από τα εγκυρότερα boxing περιοδικα, ως ο κορυφαίος "pound for pound" μποξέρ αυτή τη στιγμή στη Γη. Το "pound for pound" είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να συγκρίνει πρωταθλητές διαφορετικών κατηγοριών κιλών και αναδεικνύει αναλογικά τον καλύτερο όλων, αφού προφανώς ένας μποξέρ σαν τον Pacquiao δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στο ίδιο ρινγκ με έναν μποξέρ 15 κιλά βαρύτερό του. Ή μήπως ο Pacquiao θα μπορούσε;
Ακόμα και ο πυλώνας του Team Pacquiao, ο "pimp" του, Bob Arum, δήλωνε πριν μερικά χρόνια -και το εννοούσε- ότι ο Manny μπορεί να παλέψει μέχρι και τα 70 κιλά. "Οτιδήποτε πάνω από αυτά τα θα ήταν μια λάθος επιλογή", έλεγε ο Arum για να συμπληρώσει ότι "η εικόνα του Manny στο ίδιο ρινγκ με τον Miguel Cotto (σ.σ. τότε πρωταθλητή της κατηγορίας ημιβαρέων βαρών) είναι το λιγότερο αστεία".
Στις 14 Νοεμβρίου του 2009, o Manny Pacquiao ανεβαίνει στο ρινγκ για να κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή της κατηγορίας των ημιβαρέων βαρών. Απέναντί του, ο Miguel Cotto.
Ένας από τους βασικούς προπονητές του Pacquiao, ο Jayke Joson, θυμάται να τον ρωτάει στα αποδυτήρια πώς αισθάνεται πριν το ματς. Ο Pac-man δεν σαλεύει. Λίγο μετά, σκάει ένα χαμόγελο και απαντά: "Είμαι περίεργος". Ο Bob Arum δικαιώνεται πανηγυρικά. Για δύο γύρους. Ο Cotto έχει καταφέρει να ακινητοποιήσει τον δαιμονιώδη Pacquiao, να τον στριμώξει στα σχοινιά, να τον χτυπάει στα πλευρά, στο κεφάλι.
Αν η γωνία του Φιλιπινέζου παρακαλούσε για κάτι, ήταν να πέσουν τα φώτα στην αρένα και να συρθούν μαζί με τον πρωταθλητή τους έξω από το γήπεδο, όσο δεν τους βλέπει κανείς.
Όλα αυτά μέχρι τον τρίτο γύρο, όταν και η "περιέργεια" του Manny ικανοποιήθηκε. Ήθελε να δει, να δοκιμάσει τη δύναμη του αντιπάλου του. Έφαγε αναμφίβολα τα πιο δυνατά ντιρέκτ που προσγειώθηκαν ποτέ στο πρόσωπό του. Και μετά άφησε την πλάκα. Τα slow motion highlights της αναμέτρησης δείχνουν το πρόσωπο του Cotto να με-τα-το-πί-ζε-ται μετά τις "γεμάτες" μπουνιές του αμφιδέξιου Φιλιππινέζου. Ο Pacquiao παίρνει τον τίτλο με technical knock-out στον 12ο γύρο, τρέχει στη γωνία του, γονατίζει και βάζει τα κλάματα.
Θα κερδίσει και θα πει κι ένα τραγούδι. Και δύο.
Ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος στην τρίτη και την τέταρτη ανάγνωση, ο "Pambasang Kamao" δεν έχει κλάψει πολλές φορές στη ζωή του. Τραγουδάει στην προπόνηση, πριν τα ματς, στο σπίτι του συνοδεία του Yamaha πιάνου του (έχει τραγουδήσει παρέα και με τον Will Ferrell το "Imagine" του Lennon στο "Late Night with Jimmy Kimmel"), αλλά το κλάμα έρχεται μόνο μετά από κάνα τίτλο. Και όχι πάντα. Μετά τη νίκη-υπεράσπιση του τίτλου απέναντι στον Γκανέζο Joshua Cottley στο γήπεδο των Dallas Cowboys, μπροστά σε 50.000 θεατές (μεγαλύτερη προσέλευση σε αγώνα μποξ τα τελευταία 18 χρόνια στις Η.Π.Α.), ο Manny έφυγε χαμογελαστός από το ρινγκ μετά από την ομόφωνη απόφαση των κριτών για νίκη στα σημεία.
Ο Pacquiao δεν έκλαιγε μικρός. Είχε όλα τα προβλήματα του κόσμου που το να κλάψει έμοιαζε σαν ένα περιττό έξτρα.
Γεννημένος στις 17 Δεκεμβρίου 1978 στο μικρό Kibawe των Φιλιππίνων, ο μικροσκοπικός Pacquiao έχει ένα success story βγαλμένο κυριολεκτικά από τη λάσπη, τα σκατά και την εξαθλίωση.
Κι αν κάνει σήμερα την υφήλιο να υποκλιθεί στα λίγα εκατοστά του και στην πρόδηλη "τεραστιοσύνη" του ή τους τρεις κριτές να βαθμολογήσουν ελαφρώς άλλα από αυτά που είδαν στην προ 10ημέρου μάχη του με τον κακό του δαίμονα, τον Marquez, δεν είναι επειδή είναι ο καλύτερος μποξέρ του πλανήτη.
Πόσοι πια βλέπουν μποξ; Πώς τυχαίνει και οι περισσότεροι να ξέρουν/έχουν ακουστά έναν Φιλιππινέζο(!) αθλητή ενός σπορ απ' το οποίο κάπου κάπως κάποτε τσάκωσε το αυτί τους ελάχιστα μόνο ονόματα, έναν Muhammad Ali, έναν George Foreman ή έναν Mike Tyson για τους πιο "εμπορικούς";
Τυχαίνει απλά, γιατί πέρα από τα διαβολικά γρήγορα πόδια του, τα ισότιμα θανατηφόρα χέρια του και το 54-3-2 ρεκόρ που κουβαλάει από τον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα στις 22 Ιανουαρίου 1995, ο Manny Pacquiao ενσαρκώνει τόσο για τους δυτικούς όσο και για τους παραδοσιακά ταλαιπωρημένους συμπατριώτες του το όνειρο που μια φορά στη εκατομμύριο γίνεται πραγματικότητα. Και στερεί την ακοή από την πλειοψηφία των γήινων λόγω των εκκωφαντικών του διαστάσεων.
Ο Pacquiao μεγάλωσε χωρίς παπούτσια στα πόδια, χωρίς την καθημερινή πολυτέλεια του φαγητού, ενώ μέσα σε όλα παράτησε και το σχολείο νωρίς.
Ο πατέρας του έφυγε από το σπίτι όσο ο Manny ήταν ακόμα βρέφος και ξαναγύρισε μετά από πολλά χρόνια, μόνο για λίγες ώρες. Όσο χρειάστηκε δηλαδή για να σκοτώσει τον σκύλο του γιου του και να τον φάει. Μετά εξαφανίστηκε και πάλι.
Στα 14 φεύγει από το σπίτι του όχι γιατί πιέστηκε από κάποιον, αλλά γιατί πιεζόταν ο ίδιος ξέροντας ότι η μητέρα του είχε ένα παραπάνω στόμα να ταϊσει καθημερινά. Το δικό του. Το πήρε και τράβηξε για τη Μανίλα.
Εκεί, πουλάει ντόνατς στον δρόμο για να ζήσει, δουλεύει σε οικοδομές, προπονείται και συμμετέχει σε παράνομους, στημένους καυγάδες για 2 δολάρια τη νίκη.
Συχνά, όπως θυμάται ο ίδιος, έπαιρνε το βραδινό του ύπνο στο κρύο. Σκεπασμένος με ένα σωρό "σαλόνια" εφημερίδων δίπλα σε δρόμους και κάτω από γέφυρες.
Η ειρωνία είναι ότι οι Φιλιππίνες φημίζονται για την αγάπη τους για το μπάσκετ και για την ασύγκριτη λατρεία τους για το μποξ, αλλά όσοι ειδικοί(;) είχαν δει τον πιτσρικά Manny να αγωνίζεται, δεν τον θεωρούσαν τίποτα παραπάνω από ένα τοπικό ταλέντο. Κι αυτό, όχι με ιδιαίτερη θέρμη.
Δεν ξέρω αν έχεις δει ποτέ αγώνα φιλιππινέζικου μπάσκετ. Θα έπρεπε. Ήδη από το πρώτο ημίχρονο, καταλαβαίνεις τι εστί φιλιππινέζικη κουλτούρα. Άκρατος ενθουσιασμός, φιλότιμος λαός με μπασκετμπολίστες, βλέπε Helterbrand που νομίζουν ότι είναι ο Carmelo Anthony, σχολιαστές που μιλάνε τα αγγλικά μπασταρδεμένα με τοπικές διαλέκτους. Η χαρά τη ζωής. Δεν θα μπορούσε ο Manny Pacquiao να μην είναι ο ήρωας αυτού του έθνους.
Ένα καμάρι παγκοσμίων διαστάσεων που διάλεξε να ΜΕΙΝΕΙ στις Φιλιππίνες και να μην μετακομίσει στο L.A. ή το Las Vegas και να πληρώνεται ακόμη κι όταν τρώει ένα συγκεκριμένο burger.
Αυτός ο γίγας των λίγων εκατοστών έβαλε υποψηφιότητα στις εκλογές για το Κογκρέσο το 2007. Απέτυχε. Και μάλιστα εντυπωσιακά. Περίεργη έως ανεξήγητη εξέλιξη.
Ή μήπως όχι; Αναμφισβήτητα όχι. Οι εκατομμύρια μικρόσωμοι, μελαμψοί προσκυνητές του μποξέρ δεν τον ψήφισαν. Για να τον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ. Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας. Πρόκειται για την αλήθεια που τους επέβαλε το σάπιο (χειρότερο κι από το δικό μας) πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Δεν ήθελαν ο άνθρωπος, ο ήρωας, ο Θεός τους να μπλεχτεί και με αυτά τα σκουπίδια στη ζωή του. Αρκετά ασχολήθηκε μικρός με τη βρωμιά.
Όταν οι Φιλιππίνες άκουσαν το Νοέμβρη του 2009 τον Pacquiao να ανακοινώνει ότι ξανακατεβαίνει στις εκλογές του 2010, αποδέχτηκαν ότι η επιθυμία του ήταν πιο δυνατή από τη δική τους προστατευτικότητα. Είπαν "αφού το θέλει ο πρωταθλητής μας, αυτό θα γίνει". Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο Pacquiao κερδίζει την εκλογική μάχη του 2010 στην περιφέρεια του Sarangani, παίρνοντας τις διπλάσιες ψήφους από τον έτερο υποψήφιο, Roy Chiongbian. Ο Chiongbian, ζάμπλουτο μέλος του σάπιου πολιτικού συστήματος, ηγείτο της συγκεκριμένης περιφέρειας για σχεδόν 3 δεκαετίες.
Φέρτε του τον Floyd Mayweather Jr.
Ο Manny μετράει 15 σερί νίκες. Μπορεί το σερί του να φτάσει το 20, το 25. Δεν έχει καμία σημασία πια για τους φανατικούς του. Οι Pac-fans σε όλο τον κόσμο σκέφτονται (πες το και "ονειρεύονται") το ίδιο πράγμα. Τη στιγμή που ο Pacquiao θα μπει στο ρινγκ τραγουδώντας και στην γωνία του αντιπάλου θα κάνει επιτόπια άλματα και θα δοκιμάζει τις μπουνιές του στον αέρα ο Floyd Mayweather Jr. Η μάχη Pacquiao-Mayweather έχει γίνει αυτό που θα λέγαμε σήριαλ, αφού δίκαια θεωρείται ως το απόλυτο ματς-απόφαση μεταξύ των δύο κορυφαίων μποξέρ του πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Ο Mayweather δηλώνει έτοιμος εδώ και μήνες, ο Pacquiao δείχνει να διστάζει (ναι, δεν έγραψα λάθος λέξη) και το επόμενο υποτιθέμενο ραντεβού που έχει ορίσει ο Mayweather περιμένοντας το "ναι" του Manny είναι για τις 5 Μαϊου 2012. Γιατί μπορεί να διστάζει ο μεγαλύτερος, κατά πολλούς, μποξέρ όλων των εποχών μπροστά σε έναν μαχητή με σαφώς λιγότερους τίτλους από τον ίδιο; Γιατί το ρεκόρ του Floyd Mayweather Jr. είναι 42 και δύο μηδενικά. Και τις 42 φορές που μπήκε στο ρινγκ, ο Mayweather νίκησε.
Βρίσκεις μεγαλύτερη πρόκληση-ίντριγκα στο σύγχρονο αθλητισμό από αυτήν την τιτανομαχία; Ή καλύτερα: "Είσαι έτοιμος για αυτήν την ΤΕΡΑΣΤΙΑ μονομαχία;". Ο Manny το σκέφτεται ακόμα.
oneman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου