Ήταν πριν δυο-τρεις μήνες που ο όρος «οροθετική ιερόδουλος» μπήκε στις ζωές μας… Η TV και η οθόνη του υπολογιστή μας κατακλύσθηκε από φωτογραφίες εκδιδομένων γυναικών (η μία τουλάχιστον από αυτές, καθώς οι υπόλοιπες μάλλον ήταν άστεγες ναρκομανείς που έκαναν ό,τι έκαναν για να εξασφαλίσουν τη δόση τους) οι οποίες, λέει, αποτελούσαν κίνδυνο για την δημόσια υγεία. Πολλά γράφτηκαν για το θέμα και δεν κρίνω σκόπιμο να προσθέσω κάτι εκτός ίσως του ότι όλη αυτή η ιστορία προέρχεται από ένα νόμο της Νέας Δημοκρατίας του 2007 ο οποίος, ουσιαστικά, καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας και –για μένα τουλάχιστον- πρέπει να αποτελέσει σύντομα παρελθόν.
Θα σταθώ σε μια μικρή λεπτομέρεια που έγινε αφορμή για να ακουστούν άπειρες μπαρούφες το τελευταίο διάστημα. Μια λεπτομέρεια πίσω από την οποία κρύβεται ένα τεράστιο πρόβλημα, άγνωστο στους περισσότερους. Ειπώθηκε επανειλημμένως λοιπόν, πως από τους εκατοντάδες οίκους ανοχής μόνο επτά είναι νόμιμοι. Σωστό αλλά αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι κοπέλες που εργάζονται εκεί πάσχουν από AIDS, καλαζάρ και μπέρι-μπέρι. Είναι αποτέλεσμα μιας φαιδρής πολιτικής που ακολουθεί το ελληνικό κράτος εδώ και χρόνια.
Ας γυρίσουμε πίσω στο σωτήριον έτος 1999. Η τότε κυβέρνηση ξαφνικά αποφασίζει να διευθετήσει μια και καλή το φλέγον ζήτημα της πορνείας στην Ελλάδα. Έτσι γεννιέται ο νόμος 2734/99 ο οποίος –υποτίθεται- πως έχει ως στόχο τη νομιμοποίηση των εκδιδομένων γυναικών ούτως ώστε να παταχθεί η λεγόμενη «παραπορνεία» καθώς και το φαινόμενο του trafficking.
Το ζήτημα μετατέθηκε στην δικαιοδοσία των Δήμων. Με αυτό τον τρόπο, το Κράτος ξεφορτωνόταν μια «καυτή πατάτα» η οποία περνούσε στις -παραδοσιακά πιο χαλαρές- δημοτικές αρχές. Πλέον, κάθε οίκος ανοχής που απέχει λιγότερο από 200 μέτρα από πλατείες, σχολεία, παιδικές χαρές, ευαγή ιδρύματα (!), εκκλησίες (προφανώς οι πόρνες θα σκανδαλίζουν τους πιστούς…) κλπ κρίνεται παράνομος. Αγοράζοντας από το περίπτερο έναν από αυτούς τους χάρτες-βιβλία και με την βοήθεια ενός απλού χάρακα μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει πως τοποθεσίες που να πληρούν τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη της ελληνική επικράτειας δεν υπάρχουν. Το πιο αστείο δε, είναι πως ο νόμος αυτός είναι και interactive: Ο Δήμος έχει δικαίωμα να ανακαλέσει μια άδεια λειτουργίας αν κάποιος από τους ιερούς χώρους που αναφέραμε σκάσει μύτη στην περιοχή. Με άλλα λόγια, αν μια θεούσα αποφασίσει να χτίσει ένα εκκλησάκι στην καρδιά μιας γειτονιάς με δέκα νόμιμους οίκους ανοχής αυτομάτως οι τελευταίοι θα βγουν όλοι παράνομοι!
Το αποτέλεσμα; Οι εκδιδόμενες γυναίκες να είναι νόμιμες αλλά τα σπίτια στα οποία εργάζονται, παράνομα! Αυτό σημαίνει πως κάθε τρεις και λίγο η αστυνομία μπουκάρει στα «σπίτια» συλλαμβάνει τις κοπέλες αυτές (οι οποίες επαναλαμβάνω ΔΕΝ είναι παράνομες) και τις μεταφέρει με χειροπέδες στα αστυνομικά τμήματα. Εκεί, θα πέσουν συχνά θύματα κακοποίησης και χλευασμού- όπως άλλωστε αποδεικνύει και σχετικό βιντεάκι που είδε το φως της δημοσιότητας, πριν λίγα χρόνια. Επειδή υπάρχει κενό στον νόμο, οι κοπέλες επιστρέφουν την επομένη στις δουλειές τους έως το επόμενο αστυνομικό «ντου»…
Ως εκ τούτου, πολλοί ιδιοκτήτες οίκων ανοχής, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, αναγκάζονται να πληρώνουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά στους «κατάλληλους» ανθρώπους έτσι ώστε οι τελευταίοι να κάνουν τα στραβά μάτια.
Ας γυρίσουμε πίσω στο σωτήριον έτος 1999. Η τότε κυβέρνηση ξαφνικά αποφασίζει να διευθετήσει μια και καλή το φλέγον ζήτημα της πορνείας στην Ελλάδα. Έτσι γεννιέται ο νόμος 2734/99 ο οποίος –υποτίθεται- πως έχει ως στόχο τη νομιμοποίηση των εκδιδομένων γυναικών ούτως ώστε να παταχθεί η λεγόμενη «παραπορνεία» καθώς και το φαινόμενο του trafficking.
Το ζήτημα μετατέθηκε στην δικαιοδοσία των Δήμων. Με αυτό τον τρόπο, το Κράτος ξεφορτωνόταν μια «καυτή πατάτα» η οποία περνούσε στις -παραδοσιακά πιο χαλαρές- δημοτικές αρχές. Πλέον, κάθε οίκος ανοχής που απέχει λιγότερο από 200 μέτρα από πλατείες, σχολεία, παιδικές χαρές, ευαγή ιδρύματα (!), εκκλησίες (προφανώς οι πόρνες θα σκανδαλίζουν τους πιστούς…) κλπ κρίνεται παράνομος. Αγοράζοντας από το περίπτερο έναν από αυτούς τους χάρτες-βιβλία και με την βοήθεια ενός απλού χάρακα μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει πως τοποθεσίες που να πληρούν τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη της ελληνική επικράτειας δεν υπάρχουν. Το πιο αστείο δε, είναι πως ο νόμος αυτός είναι και interactive: Ο Δήμος έχει δικαίωμα να ανακαλέσει μια άδεια λειτουργίας αν κάποιος από τους ιερούς χώρους που αναφέραμε σκάσει μύτη στην περιοχή. Με άλλα λόγια, αν μια θεούσα αποφασίσει να χτίσει ένα εκκλησάκι στην καρδιά μιας γειτονιάς με δέκα νόμιμους οίκους ανοχής αυτομάτως οι τελευταίοι θα βγουν όλοι παράνομοι!
Το αποτέλεσμα; Οι εκδιδόμενες γυναίκες να είναι νόμιμες αλλά τα σπίτια στα οποία εργάζονται, παράνομα! Αυτό σημαίνει πως κάθε τρεις και λίγο η αστυνομία μπουκάρει στα «σπίτια» συλλαμβάνει τις κοπέλες αυτές (οι οποίες επαναλαμβάνω ΔΕΝ είναι παράνομες) και τις μεταφέρει με χειροπέδες στα αστυνομικά τμήματα. Εκεί, θα πέσουν συχνά θύματα κακοποίησης και χλευασμού- όπως άλλωστε αποδεικνύει και σχετικό βιντεάκι που είδε το φως της δημοσιότητας, πριν λίγα χρόνια. Επειδή υπάρχει κενό στον νόμο, οι κοπέλες επιστρέφουν την επομένη στις δουλειές τους έως το επόμενο αστυνομικό «ντου»…
Ως εκ τούτου, πολλοί ιδιοκτήτες οίκων ανοχής, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, αναγκάζονται να πληρώνουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά στους «κατάλληλους» ανθρώπους έτσι ώστε οι τελευταίοι να κάνουν τα στραβά μάτια.
Οι οίκοι ανοχής αποτελούν την μόνη νόμιμη μορφή πορνείας στην χώρα.Οι γυναίκες που εργάζονται εκεί (οφείλουν να) περνούν τακτικά από εξέταση γιατρού, (οφείλουν να) είναι δηλωμένες στο κράτος ενώ νιώθουν και σε μεγάλο βαθμό ασφαλείς αφού κινούνται σε πολύ συγκεκριμένο χώρο. Αν όλο αυτό το καθεστώς περάσει στην παρανομία δεν θα υπάρχουν πια ούτε γιατροί, ούτε ασφάλεια, ούτε νομιμότητα. Η παραπορνεία, η μαστροπεία, το trafficking και φυσικά όλες οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες θα χτυπήσουν κόκκινο και οι κοπέλες (αλλά και οι πελάτες τους) θα ζουν μέσα στο ρίσκο και τον φόβο.
Μέχρι τότε βέβαια, μπορούμε να αραδιάζουμε στερεότυπα για «βρόμικες συφιλιδικές πόρνες» και «αδίστακτες ανήθικες αλλοδαπές». Α, και να σκαρφιζόμαστε σχετικά καλαμπούρια. Όπως κάνουμε με ο,τιδήποτε σοβαρό σε αυτή τη χώρα…
* Ο Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας και στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στην Ά Αθηνών.
Μέχρι τότε βέβαια, μπορούμε να αραδιάζουμε στερεότυπα για «βρόμικες συφιλιδικές πόρνες» και «αδίστακτες ανήθικες αλλοδαπές». Α, και να σκαρφιζόμαστε σχετικά καλαμπούρια. Όπως κάνουμε με ο,τιδήποτε σοβαρό σε αυτή τη χώρα…
* Ο Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας και στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στην Ά Αθηνών.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου