"Το κόστος της προεκλογικής μου καμπάνιας"

Αν με ρωτούσατε πριν λίγα χρόνια θα σας έλεγα, με τη δημοσιογραφική ιδιότητα, ότι προεκλογική περίοδος είναι ο χαρτοπόλεμος με τις φωτογραφίες των υποψηφίων και τις γιγαντοαφίσες, η ηχορύπανση από αυτοσχέδιους ντελάληδες με ντουντούκες στα καπό των αυτοκινήτων, τα χρωματισμένα ισόγεια καταστήματα και τα κομματικά κιόσκια στα πεζοδρόμια. Επίσης ένας τεράστιος στρατός...

…αμειβομένων εθελοντών, ώστε να κινηθεί όλη αυτή η καλοδουλεμένη μεν, φασαριόζικη δε μηχανή.

Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Δημοσιογράφου και Υποψήφιας ΝΔ στην Θεσσαλονίκης
melkar4@yahoo.gr

Με ενοχλούσε ιδιαίτερα ότι οι… εθελοντές των υποψηφίων ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν αφιλοκερδώς της υπηρεσίες τους, αλλά την επομένη ζητούσαν ή περίμεναν από τον εκλεγμένο αντιπρόσωπο τους τα σχετικά ρουσφέτια και τους απαραίτητους διορισμούς. Και ο πρώην υποψήφιος και νυν βουλευτής που τους είχε απόλυτη ανάγκη έπρεπε να τους ανταμείψει – αν σέβεται τον εαυτό του και το λόγο του- για να έχει μόνιμο μηχανισμό και μόνιμους «πολλαπλασιαστές» σταυρών!

Με τέτοιες μεθόδους καθιερώθηκε το κομματικό και πελατειακό κράτος αν και δεν ήθελα να το καταλάβω. Χαμένες εργατοώρες, απίστευτος κόπος, αυθόρμητοι χειροκροτητές και…χορηγοί, τηλεφωνήματα και χαρτουρα ψηφοδελτίων και φυλλαδίων σε σπίτια και επιχειρήσεις με το σκεπτικό ότι ο ψηφοφόρος είναι τόσο ανίκανος ή τόσο αγράμματος που δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μόνος τον υποψήφιο της αρεσκείας του και να προσθέσει έναν απλό σταυρό.(Με εξαίρεση ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ όλο αυτό το έργο το θεωρούσα μάταιο και υποτιμητικό για τον πολίτη).

Σήμερα όμως, ως υποψήφια για πρώτη φορά, δεν τα είδα διαφορετικά, είναι διαφορετικά!

Τα χαρακτηριστικά αυτής της σύντομης προεκλογικής περιόδου ήταν το μούδιασμα, η κούραση κι η ακεφιά. Όχι τόσο η οργή και ο θυμός όπως υποστήριζαν οι περισσότεροι. Περπάτησα ανάμεσα στους ανθρώπους, κυρίως σε γειτονιές των δυτικών συνοικιών όπου μεγάλωσα, έσφιξα χέρια και κοίταξα στα μάτια πολίτες, που μου ζήτησαν με έντονο ύφος να απολογηθώ αν και ποτέ ως τώρα δεν άσκησα εξουσία, πέραν της δημοσιογραφικής μου κριτικής.

Δεν με πείραξε, γιατί δεν ζω σε άλλον πλανήτη ή σε παράλληλο σύμπαν. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Θα φόρτωνα σε όποιον έβλεπα μπροστά μου, να με χαιρετάει και να με φιλάει θαρρείς και γνωριζόμαστε μια ζωή, όλες τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος και κυρίως του πολιτικού προσωπικού. Όμως έπεισα κι αρκετούς ότι είμαι διαφορετική, ξέρω από δουλειά και από προβλήματα και μια ζωή μιλάω τη γλώσσα της αλήθειας.

Για μένα, μια εργαζομένη υποψήφια, με συμπληρωμένα τα ένσημα εδώ και καιρό, η αντιπαράθεση και ο αγώνας έγιναν κυρίως μέσω των social media και των τοπικών ΜΜΕ (με πρώτο και καλύτερο taxaliablogspot.com) χωρίς τυμπανοκρουσίες , ηχορύπανση και υπερβολές, αλλά με επιχειρήματα, απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις. Κατά τη γνώμη μου έτσι θα έπρεπε να γίνουν αυτές οι εκλογές, εν μέσω κρίσης και εξαθλίωσης συνταξιούχων και μισθωτών. Αν και τελικά δεν το είδα.

Πόσο πάει το «κοστούμι»;

Τα χρήματα που ξόδεψα, εγώ η… υποψήφια, είναι 149 ευρώ παράβολο για την υποψηφιότητά μου στην ΔΟΥ Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, 50 ευρώ τα έξοδα του δικαστικού επιμελητή για την επίδοση και 48 ευρώ για αναμνηστικά ψηφοδέλτια (επέμενε η μαμά μου για φίλες και σόγια). Ο φίλος μου Νίκος Αρβανιτίδης μου έβγαλε μια κάρτα στον υπολογιστή του σπιτιού του και ο Γιάννης Μπελενιώτης μου έκανε δώρο την αποστολή μερικών SMS τιμώντας τη χρονια φιλια μας και τον ευχαριστώ δημόσια. Όσο για τον λογαριασμό του τηλεφώνου θα έρθει τον… επόμενο μήνα.

Ευτυχώς υπήρχαν άφθονα αποθέματα ψυχικής δύναμης, τα οποία (τα) χρειάσθηκα (για τα καλά) όταν ένιωσα ότι χάνω ορισμένους φίλους. Και βέβαια επανήλθα δριμύτερη, όταν την ίδια ώρα διαπίστωσα ότι κέρδιζα καινούργιους που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου.

Σας ευχαριστώ και είμαι σίγουρη ότι αν θέλουμε και παλι θα τα καταφέρουμε…